EP.07 อวดดี
2162 คำ
วิศวะคนโหดโหมดหวงเมีย 7
อวดดี
"มะ...หมายความว่ายังไง?" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอชะงักไปด้วยความตกก่อนจะตั้งสติแล้วเอ่ยออกมาพลางขยับตัวถอยหลังจนแนบชิดไปกับประตูรถที่ถูกล็อกไว้อย่างเรียบร้อย
"ที่ฉันพูดไปยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? หรือว่าต้องให้ฉันย้ำก่อน" หมอกเอ่ยออกมาพลางใช้สายตาไล่มองเรือนร่างอวบอิ่มภายใต้ชุดนักศึกษาพอดีตัวอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้ลูกแพรต้องรีบยกมือขึ้นมากอดอกพร้อมตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจในท่าทางหยาบโลนของอีกฝ่าย
"อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ"
"หึ ก็เห็นเธอใสซื่อฉันเลยขยายความหมายให้"
"ละ...แล้วจะพาฉันไปไหน?" ลูกแพรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจเมื่อมองไปยังเส้นทางเบื้องหน้าที่รถกำลังแล่นไป
"แล้วคิดว่าฉันจะพาไปไหนล่ะ?" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากกับท่าทางตื่นกลัวของอีกฝ่ายในขณะที่มือกำลังบังคับพวกมาลัยรถด้วยท่าทางสบายใจแต่ทว่าประโยคของหมอกทำให้ลูกแพรตื่นตกใจเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของเขาแต่ไม่นานดวงตากลมโตก็เบิกกว้างแสดงความตื่นกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิดเมื่อสถานที่ที่รถเคลื่อนเข้ามาจอดคือโรงแรมหรู
"อะ...ไอ้คนเลว! เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้นะฉันจะลง" ทันทีที่รถหยุดจอดในลานจอดรถชั้นใต้ดินลูกแพรก็ไม่รอช้าหันไปต่อว่าร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับใช้มือพยายามเปิดประตูรถที่ถูกล็อกอยู่ด้วยความตื่นกลัว
"ใจเย็นก่อนสิเธอได้ลงแน่ ไม่เห็นต้องรีบร้อน" ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านต่อคำต่อว่าของหญิงสาวก่อนจะเขาจะกดปุ่มปลดล็อกประตูแล้วเปิดออกไปซึ่งในขณะนั้นเองลูกแพรก็รีบเปิดประตูรถออกเพื่อจะรีบออกไปจากที่นี่แต่ทว่ากลับถูกมือหนาเข้ามาจับล็อกข้อมือเอาไว้
"ปล่อยฉันนะ! ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย" ลูกแพรหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาผู้คนที่จะสามารถช่วยเธอได้ในตอนนี้แต่ทว่าลานจอดรถชั้นใต้ตอนนี้กลับไร้เงาของผู้คนแม้แต่คนเดียว
"นี่เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอวะ!? จืดชืดอย่างเธอฉันไม่ได้พิศวาสจนอยากกินซ้ำหรอกนะ" หมอกหัวเราะในลำคอทำให้ลูกแพรนิ่งไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นทำให้เธอควบคุมสติได้
"ถ้าไม่ใช่เรื่องอย่างว่าแล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม" หญิงสาวมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจแต่เขากลับไม่ตอบคำถามของเธอเพียงแต่ออกแรงกระตุกท่อนแขนเบาๆ ก่อนที่ลูกแพรจะถลาเดินตามร่างสูงไปตามแรงดึง
"นี่ปล่อยฉัน..."
"ถ้าอยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นก็แหกปากร้องออกมา" ประโยคที่เอ่ยออกมาของหมอกทำให้ลูกแพรที่กำลังจะอ้าปากร้องเงียบลงทันทีพร้อมมองไปบริเวณรอบๆ ที่มีผู้คนนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ไม่น้อยอีกทั้งสายตาหลายคู่ยังจ้องมองมาที่เธอกับหมอกอย่างสงสัยและสนใจ
"หึ นึกว่าจะแน่" เสียงหัวเราะและประโยคเยาะเย้ยดังออกมาทำให้ลูกแพรกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามแรงดึงของอีกฝ่ายไปยังโตีะอาหารที่มีพนักงานดูแลต้อนรับเป็นอย่างดี
"อีกสักครู่อาหารจะมาเสิร์ฟนะคะ" พนักงานสาวเอ่ยบอกพร้อมก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปหลังจากพาลูกค้ามายังโต๊ะที่จัดจองไว้
"ฉันไม่อยากกิน" ลูกแพรเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อพนักงานสาวเดินออกไปพร้อมกับลุกยืนขึ้นแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไปประโยคที่แฝงไปด้วยความจริงจังของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น
"รู้ใช่ไหมว่าถ้าฉันไม่พอใจแล้วเธอจะโดนอะไร" เท้าเล็กชะงักกึกในทันทีกับคำขู่ของอีกฝ่าย
"ไม่ต้องมาขู่ฉันให้ยากเพราะฉันไม่กลัวคนอย่างนายที่เอาแต่ขู่คนที่ไม่มีทางสู้"
"ขู่?"
"หึ เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กที่ต้องมานั่งขู่ใครให้เสียเวลาเล่นงั้นเหรอ ลืมไปแล้วหรือไงว่าบัตรของเธออยู่ที่ฉัน...หรือว่าเธออยากเปิดตัวให้คนอื่นรู้ฉันก็ไม่ขัดนะ" ลูกแพรกัดฟันแน่นอย่างไม่มีทางเลือกสุดท้ายเธอก็ต้องจำใจนั่งลงที่เดิมจนกระทั่งอาหารเข้ามาเสิร์ฟแต่กลับมีแค่ร่างสูงคนเดียวที่กินอาหารตรงหน้าเข้าไปอย่างอารมณ์ดีทำให้ลูกแพรนั่งข่มอารมณ์ฝืนกินอาหารในจานอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหมด
ในระหว่างที่ลูกแพรลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะเดินออกไปจากร้านแต่ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั่งทานข้าวอยู่กับหญิงสาวที่เธอไม่รู้จักทำให้หญิงสาวยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหมอกมองตามไปก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
"เข้าไปทักทายมันหน่อยไหม"
"ไม่" หมอกไม่ฟังคำตอบของหญิงสาวมือหนาคว้าข้อมือบางก่อนจะออกแรงดึงพาเธอไปอีกโซนของร้านทันทีด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุก
"ดูสิว่าเราเจอใคร" ประโยคที่ดังขึ้นทำให้ทำให้ชายหญิงที่นั่งทานอาหารอยู่เงยหน้าขึ้ยมามองทันที
"แพร" ติณณ์มีสีหน้าที่ตกใจอย่างชัดเจนเมื่อเห็นอดีตแฟนสาวยืนนิ่งอยู่โดยข้างๆ มีร่างสูงซึ่งเป็นคู่อริของเขาจับกุมมือเธออยู่
"มึงมายุ่งกับแฟนกูทำไม!?" ติณณ์ผลุนผลันลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเมื่อเห็นคนที่ไม่ชอบหน้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกแพร
"แฟน? เหอะ...ปากบอกมีแฟนแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" หมอกเอ่ยออกมาพลางใช้สายตามองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ด้วยสายตาราบเรียบ
"แพรมันไม่ใช่แบบที่คิดนะ เขาไม่ใช่..."
"ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที" ลูกแพรบอกกับหมอกพร้อมกับออกแรงสะบัดมือของติณณ์ที่จับกุมมือเธอไว้เพื่อจะอธิบายเหตุผลของเขาแต่เธอไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องรับฟังมันอีก
"ได้สิ ผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวกูดูแลเอง" หมอกเอ่ยทิ้งท้ายพร้อมกระตุกยิ้มอย่างเย้ยหยันก่อนจะโอบเอวบางของลูกแพรเดินออกจากร้านไปโดยที่เธอเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะในใจยังคงว้าวุ่นอยู่กับเรื่องเมื่อครู่
"แพรมันไม่ใช่..."
"พี่ติณณ์คะใกล้จะได้เวลาแล้วค่ะ" หญิงสาวที่นั่งอยู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับดึงมือติณณ์เอาไว้ไม่ให้เดินตามหมอกกับลูกแพรออกไปซึ่งเจ้าตัวก็สะบัดออกอย่างไม่สบอารมณ์แต่ในตอนนี้เขายังทำอะไรไม่ได้
"จอดรถ"
"ฉันบอกให้จอดรถไง!" ลูกแพรตวาดออกมาเสียงดังจนหมอกหยุดรถกระทันหันหญิงสาวก็ไม่รอช้ารีบเปิดประตูลงจากรถทันทีโดยไม่ได้สนใจว่าตรงนี้มันเปลี่ยวขนาดไหน ความโกรธเคืองทำให้เธอมองข้ามความกลัวไปเพราะตั้งแต่ออกมาจากร้านเธอก็ไม่พูดจากับเขาอีกเพราะเกลียดการกระทำของเขาที่พาเธอไปเจอกับติณณ์เขาเห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก
"อย่ามาทำเป็นอวดดีอยากโดนคนลากไปข่มขืนหรือไงวะ!?" หมอกรีบลงจากรถเดินตามหญิงสาวออกไปถึงเขาจะไม่สนใจผู้หญิงที่ไหนแต่เขาก็ไม่ได้เลวทรามถึงขนาดทิ้งผู้หญิงไว้ในที่เปลี่ยวแบบนี้
"ถึงจะเสี่ยงแต่มันก็ยังดีกว่าอยู่กับคนอย่างนาย"
"คนอย่างฉัน? คนอย่างฉันมันทำไมถ้าอยากมีผัวหลายคนนักก็ไปเลยแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" หมอกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างโมโหกับท่าทางอวดดีของหญิงสาวแต่ทว่าลูกแพรกลับไม้สนใจยังเดินตรงไปข้างหน้าทำให้หทอกสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไปทันที ในเมื่ออยากอวดดีนักเขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ
ลูกแพรมองตามรถที่แล่นออกไปด้วยความเร็วด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเธอเดินตามถนนไปอย่างช้าๆ ด้วยจิตใจร่องรอยในหัวมีแต่เรื่องของติณณ์อดีตแฟนเก่าอยู่เต็มไปหมดจนกระทั่งจะกวักมือเรียกรถแท็กซี่ที่ผ่านหน้ามา
"ไปหอพักxค่ะ" หญิงสาวหลับตาลงท่ามกลางความเงียบงันและความมืดมิดบนรถโดยที่ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้ามาจอดยังซอยทางเข้าหอพักของเธอที่มันอยู่อีกไม่ไกล
"ลุงส่งแค่นี้ได้ไหมหนูพอดีลูกลุงไม่สบายลุงต้องพาเขาไปหาหมอก่อน" ลุงขับแท็กซี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกังวลหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากภรรยาซึ่งลูกแพรเองก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะเดินไปอีกไม่กี่เมตรก็จะถึงหอพักของเธอ
"ได้ค่ะลุง ไม่ต้องทอนนะคะขอให้ลูกลุงไม่เป็นอะไรมากนะคะ" ลูกแพรยื่นค่าแท็กซี่ให้พร้อมเอ่ยออกมา
"ขอบใจมากนะหนู" หญิงสาวส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินต่อเข้าไปในซอยหอพัก
"ว้าว! น้องคนสวยนี่เองจะไปห้องเหรอให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ?" เสียงเจ้าเล่ห์ของกลุ่มวัยรุ่นที่นั่งดื่มเหล้ากันอยู่หน้าป้อมยามทำให้ลูกแพรเลือกที่จะไม่สนใจก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินออกไปทันที
"แหมหยิ่งจังล่ะคนสวยแบบนี้ล่ะพี่ชอบ" ไม่เพียงเท่านั้นวัยรุ่นขี้เมาอีกคนก็กระโนเข้ามาดักหน้าทำให้ลูกแะรก้าวถอยหลังด้วยความตื่นกลัวก่อนที่วัยรุ่นอีกสามสี่คนจะเดินเข้ามาล้อมเธอเอาไว้โดยแต่ละคนใช้สายตามองเธออย่างหยาบคาย
"ยะ...อย่าเข้ามานะ!" เสียงเล็กร้องตะโกนออกมาเมื่อวัยรุ่นท่าทางเมามายค่อยๆ เดินก้าวเข้ามาหาเธอพร้อมแววตาและรอยยิ้มโลมเลีย
"หึหึ เรามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่าคนสวย เดี๋ยวพวกพี่จะพาขึ้นสวรรค์ ฮ่าๆ"
ตุบ!
"อึก!" ลูกแพรก้าวถอยหลังจนกระทั่งสะดุดล้มลงกับพื้นเมื่อมองหาผู้คนให้ช่วยกลับไม่มีใคร
"ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!"
"มึงปิดปากมันไว้ดิวะแม่งเดี๋ยวคนก็แห่กันมา" วัยรุ่นอีกคนเอ่ยก่อนที่คนตรงหน้าจะสาวเท้าเข้ามาหมายจะจับตัวเธอไว้แต่ถูกลูกแพรใช้เท้าถีบไปที่ท้องจนกระทั่งหงายหลัง
"แม่มันฤทธิ์เยอะจังวะแบบนี้กูชอบ"
"กรี๊ดดด!!"
ผวั๊ะ!!
"อั๊ก!!" ร่างของวัยรุ่นที่กำลังจะกระชากตัวลูกแพรถูกถีบกระเด็นออกจนล้มลงกับพื้นทำให้ลูกแพรเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่มาช่วยทันที
"มึงเป็นใครวะมาเสือกเหี้ยอะไร!?" วัยรุ่นอีกคนเมื่อเห็นเพื่อนล้มลงพื้นทำให้หันเป้าหมายไปที่ร่างสูงที่เป็นคนเข้ามาช่วยอย่างเอาเรื่อง
"กูจะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องของมึง"
"เสือกนักนะมึงอยากทำตัวเจ๊งต่อหน้าผู้หญิงเหรอวะ เฮ้ยพวกมึงจัดการมันหน่อยดิมันอยากลองของ" สิ้นเสียงของวัยรุ่นคนหนึ่งทั้งหมดก็ตรงเข้ามาจะทำร้ายหมอกทำให้เขาใช้เท้าถีบไปที่หน้าท้องก่อนจะปล่อยหมัดลงไปที่ใบหน้าของแต่ละคน
เสียงดังตุบตับดังขึ้นโดยที่กลุ่มวัยรุ่นที่เมามายนั้นนอนระเนระนาดลงไปอยู่ที่พื้นอย่างหมดสภาพโดยที่หมอกเองแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด
"คะ...คุณเป็นอะไรไหม?" ลูกแพรกรูเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนเช็ดเหงื่อมองกลุ่มวัยรุ่นที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นทันทีเพร่ะถึงจะไม่ชอบหน้าของอีกฝ่ายแต่เขาก็เป็นคนช่วยเธอเอาไว้
"ไม่"
"เก่งนักนะมึง"
"คุณระวัง!" ลูกแพรร้องบอกเสียงหลงเมื่อวัยรุ่นอีกคนหยิบมีดพกออกมาจากกางเกงแล้วตรงดิ่งมาข้างหลังของหมอกที่ยืนอยู่
ฉึกก!!
"คุณ!!"
----------
มาแว้วตามสัญญาขอกำลังใจโน้ยยย ใครใจดีสามารถโดเนทค่าขนมให้ไรท์ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามของทุกคนนะคะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกไม่คิดว่าจะมีคนติดตามมากขนาดนี้หากมีข้อผอดพลาดตรงไหนสามารถคอมเมนต์ติชมกันได้นะคะ ?
- ผู้เขียน
