“เมื่อก่อนพี่ไม่เคยได้ยินลำธารจะฝีปากร้ายกาจแบบนี้” ...แค่นี้คิดว่าร้ายกาจแล้วเหรอ เขารู้มั้ยว่าคุณแม่ของเขากระแหนะกระแหนเสียดสีด่าทอแม่เธอมากมายขนาดไหน เธอในฐานะที่เป็นลูกไม่อาจทวงความเป็นธรรมให้แม่ได้มันเจ็บปวดมากขนาดไหน...แต่ทว่าตอนนี้เธอจะเอาหน้าที่ไหนไปทวงความยุติธรรมให้แม่ได้อีก ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นเพราะเขาทั้งนั้น ไม่คิดก็ดีอยู่หรอก...
พรึ่บ! เมื่อหญิงสาวเงียบหัสวีร์ก็ขยับเป้มาทำเป็นหมอนชั่วคราวและล้มตัวลงนอนอย่างไม่สบอารมณ์ “นิสัยแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะทนได้”
“พี่หัส!” ลำธารที่พยายามจะจบแล้วนะ แต่เขาก็ไม่จบสินะ!
“ทนได้แน่ ซึ่งไม่ใช่พี่ก็แล้วกัน”
“ไม่ใช่พี่แล้วเป็นใครไม่ทราบ ตอนนี้ยังจะให้ผู้ชายที่ไหนมาทนน้องได้อีก เพราะนิสัยนี้สินะ! ที่ธาราไม่อยากให้น้องกับพี่รักกัน”
“ไม่ใช่นะ! มันเพราะ...” ลำธารนึกขึ้นได้ เธอหุบปากอีกครั้งและหันหน้าหนีเขามองพระอาทิตย์ตรงหน้าทันที แต่ไม่ทันแล้
