“ไม่แน่ใจค่ะ แต่รู้สึกมึนๆ”
“ดื่มเยอะเหรอ”
“พึ่งจิบแก้วที่สองเท่านั้น เองค่ะ”
“แค่ค็อกเทลเองนะเนี่ย ใช่ว่าจะไม่เคยดื่ม ไม่น่าจะมึนได้ขนาดนี้”
“นั่นสิค่ะ” ลำธารเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หัสวีร์ที่ได้ยินก็คิดว่าแปลกเช่นกัน ในขณะที่สองสาวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วนั้น ในมุมหนึ่งของร้านอาหารโต๊ะเล็กๆ ที่ลูกค้าท่านอื่นนั่งอยู่สามสี่คน มีชายหนุ่มสองคนมองสบตากันอย่างฉงนเมื่อมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ตน ใบหน้ายังสดใสไร้ซึ่งอาการใดๆ
“ไหนแกบอกว่าแค่จิบนิดเดียวเท่านั้นเองไง” เสียงกระซิบที่ให้ได้ยินกันแค่สองคน
“เคยลองมาแล้ว เห็นผลเร็วจริงๆ” อีกคนยังยืนยัน แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมครั้งนี้ยาที่จ้างให้พนักงานเสิร์ฟแอบใส่กลับไม่ได้ผล
“ถ้าไม่ได้เป็นที่ยา ก็แสดงว่าในแก้วนั้นไม่มียา” สองคนสบตากัน และหนึ่งในนั้นก็ลุกไปทันที
ควับ! “ตกลงนายใส่ไปหรือเปล่า” พนักงานเสิร์ฟถูกดึงไปกระซิบถาม
“ใส่แล้วนะครับ”
