เศรษฐีหนุ่มใหญ่มาดผู้ดี แต่งตัวหล่อมาเต็มที่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปหุ่นเป็นล่ำสัน กลับหมดสภาพราคาแพง ไม่ต่างจากว่าตัวเขานั้นไม่มีอะไรติดตัวอยู่เลย วันนี้เขาเลือกเสื้อตัวที่ขณิกาเคยชมชอบบอกว่าหล่อด้วยซ้ำ พิภพผลัดถอนหายใจต่อจากรุ่นพี่
“เรื่องพาย... ผมจะพยายามครับพี่... แต่ตอนนี้ใจผมไม่ค่อยดี ผมคิดถึงลูกอริส...”
ปรีชาส่ายหน้าไปมา “พี่คงช่วยอะไรแกไม่ได้ ใกล้จะเกษียณแล้วด้วย พ่อคุณหมอไอศูรย์แกเส้นใหญ่โตใช่ย่อย เจ้าของสนามมวยอยู่ข้างสถานีตำรวจ เออนี่... แกจะไปบังคับลูกทำไมกัน? คุณหมอก็ออกจะดี ดีกรี โพรไฟล์ ไม่น้อยหน้าลูกสาวแก”
“แก้วขอผมไว้... เรื่องเตชิน” เสียงทุ้มสั่นเครือตอบ เจ้าของบ้านก็ย้ำคำเดิม ไม่รู้ว่าพูดไปต่อกี่ร้อยรอบ
“แก้วไม่อยู่แล้ว... พิภพ”
หนุ่มใหญ่นิ่งงันไปในความเงียบที่สบตากันและกันด้วยความรู้สึกมากมายหลายอย่าง
