ร่างใหญ่ในชุดนอนเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม นั่งเอนพิงหลังกับโซฟาในห้องนอนของตัวเอง สองมือประสานรองศีรษะไว้ด้านหลัง วางสองเท้าเกยกันอยู่บนโต๊ะด้านหน้า สายตาจ้องมองไปยังชั้นวางแคคตัสที่อยู่มุมห้อง...
ทุกๆ กระถางยังคงมีป้ายที่ติดไว้ตั้งแต่ซื้อมาว่า จากใจตาปี...
ชายหนุ่มเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้ง ที่แท้เขาคลาดกลับเธอมาโดยตลอด มิน่า กลิ่นที่ติดกระถางต้นไม้นั้นถึงได้คุ้นเคยนัก ที่แท้ก็เป็นกลิ่นที่ติดมาจากผิวกายของวาปีนั่นเอง แล้วทำไมตอนนั้นถึงนึกไม่ออกนะ
“คุณกันต์ครับ...” จู่ๆ วันเสาร์ก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้ให้สัญญาณใดๆ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เพราะเลขาหนุ่มกับเขาสนิทกันมาก
“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ล้อเล่นน่า... นี่เพิ่งจะสองทุ่ม”
“แล้วเข้ามาทำไม”
“จะมาบอกว่า ผมให้คนส่งดอกไม้ไปให้คุณณัฐเป็นการขอบคุณเรื่องที่ช่วยคุยกับเจ้าของอพาร์ตเมนต์แล้วนะครับ ส่วนเด็กๆ กับวาวตอนนี้ก็อยู่ในความดูแลของแม่คุ
