“เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลยค่ะ... นั่งสัปหงกอุ้มคุณหนูทั้งคืนเลยค่ะ”
“โธ่เอ๊ย... เวรกรรมจริงๆ แล้วหลานฉันเป็นยังไงบ้าง” พิสมัยเอ่ยถามพี่เลี้ยงซึ่งเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวตั้งแต่เช้าตรู่
“ไม่ให้ใครแตะต้องเลยค่ะ ขนาดคุณกันต์เข้าไปอุ้มก็ร้องไห้เสียลั่น ต้องอยู่กับคุณวาวคนเดียวเท่านั้น”
“ก็เด็กมีแต่แม่มาตลอด ไม่คุ้นหน้าใครที่นี่สักคน เมื่อวานกันต์ก็คงทำให้ขวัญเสียไม่ใช่น้อย...”
“ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ จันทร์ว่าคุณวาวจะไม่ไหวเอานะคะคุณผู้หญิง เธอดูอ่อนเพลียมาก แต่ก็ไม่ยอมปล่อยลูกให้พวกเราช่วยดูเลย”
“เดี๋ยวฉันไปดูเอง...” พูดจบหญิงวัยกลางคนก็รีบเดินออกจากห้องนอนของตัวเอง โดยมีจันทร์ตามหลังไปติดๆ
เมื่อมาถึง... ก็พบว่าวาปียังคงนั่งกล่อมลูกอยู่บนเตียง เธอทอดร่างพิงกับหมอนและผ้าห่มที่พับกองรวมกัน เพื่อให้สามารถเอนตัวนั่งกึ่งนอนได้
