“วาว แน่ใจนะว่าสบายดี...” ปานสิตางค์เอ่ยถาม เพ่งมองสีหน้าอิดโรยอย่างพิจารณา เมื่อวาปีมาหาที่ร้านกาแฟโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ทุกคนดีใจ เพราะก่อนหน้านี้เธอขาดการติดต่อไปได้สักระยะ ก่อนที่วันนี้จะได้มาพบเจอกันตัวเป็นๆ
“ค่ะน้าแป้น วาวไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ขอบคุณน้าแป้นมากนะคะเรื่องพี่โพธิ์” เธอพูดพลางยิ้ม แม้จะรู้ว่าไม่อาจกลบเกลื่อนความเศร้าหมองบนสีหน้าได้ แต่ก็ไม่อยากก่อเกิดความไม่สบายใจแก่ปานสิตางค์
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนที่พี่ชายวาวเขามา วาวขาดการติดต่อไป โทรหาก็ไม่ติด น้าเลยขอเบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้ แต่น้าไม่ได้เล่าให้ฟังหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับวาว แล้ววาวอยู่ที่ไหน”
“ดีแล้วค่ะ วาวก็ไม่อยากให้พี่โพธิ์ไม่สบายใจ แค่เรื่องคดีก็คงเครียดมากอยู่แล้ว”
“วาวต้องดูแลตัวเองบ้างนะ อย่ามัวแต่ห่วงคนอื่น ดูสิ... ซูบลงไปเยอะเลย”
“ที่วาว
