หลังจากวันนั้น ห้องพักเล็กๆ ในอพาร์ตเมนต์ก็กลายเป็นแหล่งผลิตของที่ระลึกขนาดย่อม ให้แม่ลูกอ่อนอย่างเธอมีรายได้ระหว่างที่ลูกยังเล็ก
ในตอนแรกวาปีคิดว่าหากกมลมาตาอายุได้สักสามเดือน เธอค่อยจ้างพี่เลี้ยงแล้วกลับไปทำงาน เพราะเงินเก็บและเงินค่าเช่าบ้านก็ยังพอประทังสองชีวิตไปได้อีกระยะหนึ่ง
แต่พอวงดาวเสนอความคิดเห็นว่าให้เธอตกแต่งกระถางแคคตัสนำไปวางขายที่ร้าน หญิงสาวก็เปลี่ยนแผนทันที โดยมีบรรดากัลยาณมิตรเป็นที่ปรึกษา โดยทุกคน รวมถึงปานสิตางค์ ลงความเห็นว่า ให้ทำของที่ระลึกขายเป็นรายได้เล็กๆ น้อยๆ ไปก่อน จนกว่าลูกจะเข้าเรียนชั้นอนุบาล แล้วค่อยกลับไปทำงานจะดีกว่า เพื่อที่ว่าเธอจะได้อยู่ดูแลลูกได้เต็มเวลา
ซึ่งวาปีเองก็ดีใจหากทำได้เช่นนั้นจริงๆ แม้จะรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง เพราะกลัวจะขายยาก และเป็นภาระให้กับคาเฟ่ แต่ผลปรากฏดีเกินกว่าที่คาดไว้ สัปดาห์หนึ่งเธอสามารถตกแต่งแคคตัสได้ประมาณหนึ่งร้อยกระถ
