5
1536 คำ
“ไม่อยากทำตัวเด่นน่ะ เดี๋ยวโดนสาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัยรุมตบ” หอมจันทร์พูดขำๆ เพราะสาวๆ คลั่งไคล้สามีของเธอเอามากๆ แต่ด้วยความที่อาชวินไว้ตัวและไม่ให้ความสนิทสนมกับใคร เลยรอดปากเหยี่ยวปากกามาได้ ถ้าเขาเล่นด้วยก็คงมีกิ๊กมีกั๊กเป็นโขยงเพราะสาวๆ ในมหาวิทยาลัยก็ใช่จะขี้เหร่ สวยๆ กันทั้งนั้น แถมยังเป็นลูกผู้ดีมีเงินเสียด้วย
“แล้วนี่กี่เดือนแล้ว”
“สิบสองสัปดาห์จ้ะ ตอนแรกไปทิ้งใบสมัครงานเอาไว้ ตอนนี้เขาเรียกก็ไม่ไปจ้ะ พี่วินไม่ให้ไป”
“ก็ท้องอยู่นี่นา มีลูกตอนนี้ก็ดีนะ จะได้โตทันพ่อแม่” ชบาไพรพูดยิ้มๆ
“แล้วชบาล่ะเป็นยังไงบ้าง ได้งานทำหรือยัง”
“ก็ได้แล้วจ้ะ กำลังจะมีข่าวดีด้วย”
“ข่าวดีอะไรเหรอ” หอมจันทร์เอ่ยถามอย่างสนใจ มองใบหน้ายิ้มๆ ของเพื่อนรักอย่างลุ้นๆ
“ก็เรากำลังจะมีข่าวดีน่ะ พูดถึงก็มาเลย วัติจ๊ะ ทางนี้จ้ะ” ชบาไพรยกมือโบกเบาๆ ให้นิวัติได้เห็นว่านั่งอยู่ตรงไหน นิวัติเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม พร้อมด้วยช่อดอกไม้ช่อใหญ่
“สวัสดีครับอาจารย์ สวัสดีครับหอม”
นิวัติยกมือไหว้อาชวินเพราะเขาเคยเป็นอาจารย์สอนหนังสือตนเอง กับทักทายเพื่อนร่วมห้องอย่างหอมจันทร์ด้วย
“นี่หมายความว่าเธอสองคน ตอนไหน อะไรยังไง”
หอมจันทร์เป็นคนเอ่ยถามประโยคนี้บ้าง
“ก็ตอนงานวันเกิดนะ วัติขอเราเป็นแฟน เราก็เลยแอบคบกันไปก่อน”
“แต่ตอนนี้เปิดเผยแล้วครับ เรากำลังจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้” นิวัติพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีด้วยนะชบา”
“เราก็ยินดีกับหอมด้วยนะ จะมีลูกน้อยน่ารักแล้วเหมือนกัน”
“แล้วเราจะไปเรียนเชิญหอมกับอาจารย์ที่บ้านอีกครั้งอย่างเป็นทางการนะ”
ประโยคของชบาไพรทำให้อาชวินกับหอมจันทร์ยิ้มกว้างอย่างยินดี ทั้งสี่รับประทานอาหารกันอย่างออกรส ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
การได้เจอเพื่อนเก่า มิตรภาพที่ดียังคงอยู่ก็สร้างความสุขให้เขาได้มากมายเช่นเดียวกัน
“ดีใจจังเลยค่ะได้พบกับชบา”
หอมจันทร์บอกสามีหลังจากเดินไปขึ้นรถด้วยกัน
“มิตรภาพของเพื่อนจะยังอยู่เสมอ แม้จะเรียนจบและจากกันไปนานแค่ไหน พี่เองก็เหมือนกัน เวลาได้เจอเพื่อนเก่าก็รู้สึกดีเหมือนกันครับ” เขาบอกภรรยาด้วยรอยยิ้ม พร้อมออกรถขับออกไปอย่างระมัดระวัง
...จบ…
เล่ม 2 ลองรัก
“ปีนขึ้นไปสิครับ” เมฆหมอกเอ่ยกับเจ้านายสาวที่กำลังเล่นซนปีนขึ้นต้นไม้ระหว่างที่บิดามารดาไม่อยู่
เขาเป็นคนสวนที่ถูกว่าจ้างให้มาดูแลสวนชั่วคราว จริงๆ แล้วเขาเรียนจบระดับปริญญาเอก กำลังจะเข้าสอนหนังสือในระดับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในตำแหน่งอาจารย์พิเศษ
ผู้เป็นลุงซึ่งเป็นคนสวนของที่นี่เป็นญาติห่างๆ กับเขา ท่านเดินทางไปเยี่ยมญาติจนติดโควิด เขาจึงได้รับการไหว้วานให้มาช่วยดูแลบ้านดูแลสวนให้ท่านอย่างกะทันหัน
เขาไม่มีอะไรทำ จึงรับหน้าที่มาดูแลสวนให้คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ผู้เป็นลุงทำงานอยู่แทนท่านชั่วคราว
มาแรกๆ ต้องปลอมตัวเป็นกระเทยมาเฉยเลย แต่มันก็ตื่นเต้นดี เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน จึงทำทุกอย่างที่ผู้เป็นลุงต้องการ บรรดาเจ้านายของเขากับคนรับใช้ในบ้านก็ติดโควิดกันหมด ยกเว้นลูกสาวคนเดียวที่เดินทางไปอยู่กับผู้เป็นยาย จึงไม่ติดโควิด
ไม่ใช่แค่ดูแลคฤหาสน์หลังใหญ่เท่านั้น เขายังต้องรับหน้าที่ดูแลเด็กสาววัยสิบแปด ลูกสาวเจ้าของบ้านอีกด้วย
เมฆหมอกไม่ได้ตั้งใจจะมอง แต่เขาก็เห็นความอวบอิ่มของวัยสาวที่เบียดอัดเข้าหากันตรงกลีบสาวเมื่อเธอปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่
เขาไม่รู้ว่าจะเอาหัวโขกพื้นหรือทำเช่นไรดีเมื่อเจ้านายสาวจอมแสบของเขาไม่ใส่กางเกงใน
ใช่แล้วใส่กางเกงขาสั้นไม่ว่าแต่ไม่ใส่กางเกงในนี่แหละ มันเรียกว่ายั่วกันชัดๆ
มือหนาของเมฆหมอกขยับตามสัญชาตญาณดิบของเพศชาย เขาสัมผัสใต้หว่างขาของเธอด้วยความเผลอไผล เนินเนื้ออวบอูมของเธอไร้เส้นขนให้รกตา
อา... จะคิดไปว่าเธอยั่วเขาก็น่าจะถูก หรือไม่ยั่วก็ไม่อยากฟันธง แต่ที่รู้ๆ เขามีอารมณ์ตามประสาผู้ชายที่เห็นอะไรๆ ของผู้หญิงนี่แหละ
ขนิษฐาปล่อยให้อุ้งมือใหญ่ของเมฆหมอกลูบไล้ขาของเธอเล่นอย่างสบายใจ
“วันนี้หนูขิมได้ปีนต้นไม้สนุกมากเลย” ขนิษฐาพูดขึ้น ขณะเดินไปยังเรือนกล้วยไม้ที่เต็มไปด้วยกล้วยไม้นานาพันธุ์ของบิดา
บิดามารดานั้นมีธุรกิจมากมาย งานค่อนข้างรัดตัว ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอหรอก เธอจึงอยู่กับคนใช้ในบ้าน ท่านให้แค่เงินแต่ไม่มีเวลาให้ จะเรียกว่าแทบไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ
“ปกติไม่ใส่กางเกงในหรือไง” เมฆหมอกอดจะเอ่ยถามคุณหนูของเขาเสียไม่ได้
“พี่หมอกแอบมองเหรอ” ขนิษฐาเอ่ยถามพลันหน้าแดง เธอไม่ค่อยระวังเนื้อระวังตัวเองเท่าใดนัก แต่ก็ไม่เคยมีคนรับใช้คนไหนทักหรือพูดให้เธออายแบบนี้
ตอนแรกเมฆหมอกเข้ามาในบ้านแบบไม่ใช่ชายทั้งแท่ง แต่เขาเพิ่งมาสารภาพกับเธอว่าเขานั้นแมนเกินร้อย เธอก็ตกใจนิดๆ แต่เธอต้องพึ่งเขาเลยปล่อยเลยตามเลย อาศัยอยู่ด้วยกันมาหลายวันแล้ว
“อายเหรอ”
“คนลามก” ขนิษฐาว่าให้
“ไม่เห็นต้องอาย ไม่ใส่กางเกงในก็แสดงว่าอยากจะโชว์”
“ไม่ได้อยากจะโชว์เสียหน่อย” เธอทำปากยื่นใส่เขา
“ไม่อยากโชว์คราวหลังก็ต้องใส่กางเกงในนะ แต่จริงๆ ผู้หญิงทุกคนก็มีเหมือนๆ กันนั่นแหละ บางคนขนเยอะ บางคนไม่มีขน เหมือนคุณหนูโกนซะเกลี้ยงเกลาเลย” เขาวิจารณ์ตรงๆ ทำเอาคนฟังถึงกับตาโต
“คนบ้า นี่เห็นด้วยเหรอว่าหนูขิมไม่มีขน”
“เห็นสิ ไปโรงเรียนใส่กางเกงในไหมนี่” เมฆหมอกเอ่ยถาม มองเจ้านายสาวไม่วางตา หลายครั้งแล้วที่เธอแกล้งยั่วเขา เขาก็เลยถามเธอตรงๆ เสียเลย
“ก็ต้องใส่สิคะ แต่ก็มีนะ บางทีลืม” คนพูดหน้าแดง
“อ้าว...” เมฆหมอกร้องขึ้น ไม่คิดว่าคุณหนูแสนสวยของเขาจะไร้เดียงสาได้ถึงขนาดนี้
อาจเพราะตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็เห็นว่าเธอไม่เคยหยิบจับหรือทำอะไรเองเลย ตั้งแต่อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว ทุกสิ่งอย่างเธอบอกเขาว่ามีสาวใช้คอยปรนนิบัติพัดวี บริการให้จนถึงเตียง ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น
การที่เขาพาเธอมาปีนต้นไม้จึงเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นของเธอ เพราะคุณหนูอย่างเธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
พูดไปพูดมาการที่เขาต้องมาดูแลเธออยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้เพราะบิดามารดาของเธอกำลังยุ่งวุ่นวายกับการรักษาตัวอยู่ที่ต่างประเทศ ด้วยว่าโรคระบาดโควิด 19 ที่เกิดขึ้นทั่วโลก แถมคนในบ้านก็ยังเป็นโรคนี้ด้วย เลยต้องไปพักรักษาตัวกันหมด เธอจึงเป็นผู้โชคดีคนเดียวในบ้านที่ไม่ได้ติดโควิดในช่วงนั้นเพราะเดินทางไปหาผู้เป็นยายแทน
ลุงของเขาจึงไหว้วานให้เขามาช่วยดูแลคุณหนูของท่านหน่อย ด้วยว่าท่านทำงานอยู่ที่นี่มานานแล้ว รักขนิษฐาเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง เขาเองก็กำลังรองานอยู่ จึงรับปากผู้เป็นลุงไปในทันที
ไม่คิดว่าคุณหนูของคุณลุงจะเป็นสาวสะพรั่งแล้วแบบนี้ แถมประโยคของผู้เป็นลุงก็ค้ำคอเขาเหลือเกิน ท่านบอกว่าเขาเป็นคนดี แถมยังเป็นครูบาอาจารย์ ท่านสามารถฝากฝังคุณหนูของท่านเอาไว้ได้ แต่เพื่อไม่ให้มีข้อครหานินทา มาแรกๆ ปลอมตัวมาเป็นกระเทยน่าจะดี
เอาเข้าไปสิ!!! แล้วเขาก็ดันบ้าจี้ทำตามนี่แหละ
ลุงของเขาต้องกักตัวอีกนานนับเดือนเพราะท่านแจ้งข่าวมาว่าติดโควิด 19 ระลอกใหม่ที่กำลังระบาดอยู่นี่แหละ
“ไม่ใส่กางเกงในไปโรงเรียนแล้วรู้สึกยังไงบ้าง”
เมฆหมอกชวนคุย ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ เขาอยู่กับขนิษฐาแค่สองต่อสอง วันๆ ก็ดูแลเธอ ทำอาหารให้กิน ช่วยเธอทำโน่นทำนี่ เด็กสาวทำอะไรไม่เป็นเลย แต่เธอมีข้อดีอย่างหนึ่งคือ พยายามที่จะช่วยเขาทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา
- ผู้เขียน
