ในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่กว้างนัก โต๊ะ ตู้เหล็ก ทาสีกันสนิมสีเทาจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มอบความแข็งแรงและดูอบอุ่นกับโทนสี ตรงโต๊ะทำงานร่างกำยำในชุดทหารนั่งจ้องหน้าหญิงที่นั่งตรงกันข้ามนิ่ง นิ้วมือคร้ามเข้มขนยาวดำเคาะลงบนโต๊ะที่มีซองเอกสารสีน้ำตาลมากมายหลังเลื่อนซองหนึ่งไปตรงหน้าเธอ ภายในห้องปิดสนิทเย็นฉ่ำไปด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทว่าหญิงในชุดคลุมดำนั่งเหงื่อตก มือที่ยื่นออกไปหยิบซองเอกสารมาเปิดสั่นจนเห็นได้ชัด
ห้องเงียบจนได้ยินแต่เสียงลมจากเครื่องปรับอากาศพักใหญ่ ก่อนจะมีเสียงพ่นลมหายใจแรงอย่างทอดถอน มือขาวของหญิงสาวที่โผล่พ้นผ้าคลุมดำวางสิ่งที่อยู่ข้างในซองเอกสารลงบนโต๊ะ แล้วเงยขึ้นสบตานายทหารราชองครักษ์ที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เหมือนเขารอรับฟังและเธอก็กำลังเปิดปากพูด หลังแอบให้กำลังใจ ปลุกปลอบขวัญตัวเองอยู่พักใหญ่
สู้ๆ ทาเคชิ
“จำไม่ได้ค่ะ” กฤติกาไม่เข้าใจว่าทำไมตนเ
