บนเตียงกว้างร่างหนึ่งนอนคลุมโปง ข้างเตียงนั้นมีชามข้าวต้มแบบไทยซึ่งส่งกลิ่นหอมทว่าคลายความร้อนไปสิ้นแล้ว พร้อมขวดยาวางอยู่ในถาดบนโต๊ะเล็ก นางกำนัลฮะนานีนั่งพูดคะยั้นคะยอให้เธอลุกขึ้นมารับประทานอาหารเช้า เพื่อจะได้รับประทานยาหลังอาหารตามที่หมอจัดให้ แต่ร่างคนป่วยยังคลุมโปงพร้อมปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า
“เอาไว้ก่อนยังไม่หิว”
“โธ่ครู นี่มันจะเย็นหมดแล้ว ไม่กินแล้วจะกินยาได้ยังไงละคะ นี่ยาหลังอาหาร ข้าวแบบนี้ก็ไม่กิน นม ขนมปังก็ไมกิน แล้วจะกินยาได้ยังไงกัน”
ก็นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่กินข้าวจะได้ไม่ต้องกินยา
“เอาไว้ก่อน มีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวฉันกินเอง” มือเรียวโผล่มาจากในโปงผ้าสะบัดไล่
นางกำนัลฮะนานีอ้าปากจะค้าน และปะเหลาะให้กฤติกาทานอาหารเช้าซึ่งสายมากแล้วเสียที แต่ไหล่เธอได้รับการสะกิด เมื่อนางกำนัลหันไปมอง ก็ลนลานออกไปจากห้องตามบัญชาโดยสายพระเนตร
เสียงช้อนกระทบขอบชามกระเบื้อง ค
