EP.4: พบเจออีกครั้ง
1307 คำ
รักแรกและนิภาฝึกงานที่บริษัทแห่งนี้มาหลายวันแล้ว แรก ๆ ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องรายละเอียดของงานเท่าไหร่เพราะไม่เคยรู้ระบบงานจริงแบบนี้มาก่อนแต่ด้วยความที่เป็นคนหัวเร็วของทั้งคู่ทำให้เรียนรู้งานได้เร็วและยังได้พวกพี่ ๆ ที่ทำงานตั้งใจสอนพวกเธอเป็นอย่างดี จนตอนนี้พวกเธอสามารถลงมือทำงานตามที่พวกพี่ ๆ สั่งได้คล่องแคล่ว
แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่พวกเธอยังไม่เคยเจอเลยคือเจ้าของบริษัทแห่งนี้ที่พวกพี่ ๆ บอกกันเป็นเสียงเดียวว่าเจ้าของบริษัทแห่งนี้หล่อมาก ๆ เน้นหล่อมากกอไก่ล้านตัวและยังหนุ่มโสดที่เป็นที่หมายปองของสาวทุกคนแต่ก็ยังไม่มีใครสามารถคว้าหัวใจเขาไปครอบครองได้สักคนแถมเขายังเป็นคนไม่ค่อยพูดอีกด้วยจึงทำให้เขาเป็นคนที่เข้าถึงยาก
เช้าวันนี้เป็นวันที่ดูวุ่นวายเป็นที่สุดตั้งแต่รักแรกกับนิภามาฝึกงานที่นี่ทำให้สองสาวงงและอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้แต่หันมองหน้ากันเอง ก่อนจะต้องหันไปตามเสียงเรียกของพี่ที่ทำงาน
“น้องภาเอาเอกสารไปถ่ายให้พี่หน่อย” วิภาดาหัวหน้าฝ่ายที่พวกเธอฝึกงานอยู่ร้องเรียกนิภาที่ยืนอยู่กับรักแรกตรงโต๊ะที่พวกเธอใช้นั่งทำงานในช่วงที่ฝึกงานที่นี่
“ค่ะ ๆ พี่ดาภาจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” นิภารีบรับเอกสารในอ้อมกอดของพี่ดาหรือวิภาดามาถือไว้ก่อนจะเดินไปยังเครื่องถ่ายเอกสารที่อยู่อีกมุมของห้อง
“น้องรักพี่รบกวนเอาเอกสารชุดนี้ไปส่งให้คุณทิวาที่อยู่ชั้นบนสุดทีนะ” เมื่อส่งเอกสารที่จะต้องถ่ายให้นิภาแล้ววิภาดาก็ยื่นเอกสารอีกชุดให้รักแรก
“เอ่อ... ค่ะ” รักแรกรับเอกสารชุดนั้นมาก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟท์เพื่อกดไปยังชั้นบนสุด แต่กว่าจะถึงก็กินเวลาไปหลายนาทีเลยทีเดียวเพราะมีคนใช้ลิฟท์เยอะมาก แต่รักแรกก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้นไม่กล้าเอ่ยปากถามออกมา เมื่อถึงยังชั้นบนสุดก็แทบเป็นลมเพราะถ้าใครเคยขึ้นลิฟท์หยุดทุกชั้นตั้งแต่ชั้นที่เธออยู่จนถึงชั้นบนสุดก็คงรู้สึกมึนหัวบ้างไม่มากก็น้อยอย่างที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้
รักแรกเดินออกจากลิฟท์ด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อยเดินเซจนเกือบล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นถ้าไม่มีอ้อมแขนโอบอุ้มพยุงเธอเอาไว้ รักแรกรีบสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะพยายามยืนด้วยตัวเองจนได้ เธอเงยหน้ามองคนที่ช่วยเธอไว้ก็ต้องตะลึงในความหล่อกระชากใจหล่อยิ่งกว่าดาราหนังในจอทีวีที่ยายเธอชอบดูซะอีก แต่เมื่อสบตาเข้ากับดวงตาที่ทั้งคมและดุรักแรกรีบก้มหน้าพูดขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่
“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริง ๆ และก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ”
“...” ไม่มีการตอบรับใด ๆ จากอีกฝ่ายมีเพียงความเงียบกับสายตาที่มองมาเท่านั้นก่อนอีกฝ่ายจะเดินเข้าห้องทำงานไปพร้อมกับคนของเขาอีกสองคน รักแรกได้แต่งงกับการกระทำของอีกฝ่าย แต่พอมองไปที่ป้ายหน้าห้องทำงานก็ต้องตกใจอีกรอบไม่คิดว่าคนที่ช่วยเธอเมื่อกี้จะคือท่านประธานของบริษัทแห่งนี้
หล่อมาก ๆ หล่อตามที่พวกพี่ ๆ บอกจริง ๆ ด้วย ดูดี ดูเท่ห์และเนี้ยบแถมยังดูเป็นคนเข้าถึงยากอีกด้วยขนาดเธอพูดด้วยเขายังไม่คิดจะพูดกับเธอเลย มันก็ไม่แปลกอะไรที่เขาจะไม่สนใจเธอเลยก็ใครจะสนใจนักศึกษาจน ๆ แบบเธอกัน แต่ก็ช่างเถอะเพราะเธอกับเขามันคนละชั้นคนละระดับกันคงไม่เจอกับบ่อย ๆ หรอก
รักแรกเดินถือเอกสารไปส่งให้ที่โต๊ะเลขาหน้าห้องทำงานของท่านประธานตามคำสั่งของวิภาดา เธอยื่นเอกสารให้ทิวาที่กำลังลุกขึ้นเตรียมเอกสารเพื่อจะเอาเข้าไปให้ลีโอในห้องทำงานของเขาเหมือนปกติทุกครั้ง
“เอกสารค่ะคุณทิวา พี่ดาฝากมาให้ค่ะ”
“ขอบใจนะ ผมขอตัวก่อน” ทิวารับเอกสารมาเปิดดูคร่าว ๆ ก่อนจะรวบเข้ามาในอ้อมกอดแล้วหันมาพูดกับรักแรกแล้วเดินเข้าห้องท่านประธานไป
“ค่ะ” รักแรกเดินแยกตัวออกมาที่ลิฟท์เพื่อกลับไปยังชั้นที่เธอทำงานไป และตอนนี้เธอคิดว่าเธอพอจะรู้และเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่ถึงวุ่นวายแต่เช้าแบบนี้ เพราะทานประธานเข้ามาบริษัทนี่เองตามที่พวกพี่พูดให้ฟังท่านประธานจะไม่ได้เข้าบริษัททุกวันจะเข้าทุกครั้งบางครั้งหรือมีประชุมเท่านั้น
รักแรกที่กำลังยืนพิงผนังอยู่ในลิฟท์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเธอกำลังสงสัยอยู่ เธอรู้สึกคุ้นกลิ่นตัวของท่านประธานเหมือนกับกลิ่นตัวของคนที่เธอชนเมื่อคราวก่อนตอนวันแรกที่มาบริษัทเลยแต่ครั้งนั้นเธอไม่เห็นหน้าเห็นเพียงด้านหลัง แต่จะว่าไปท่าเดินก็คล้าย ๆ กันเหมือนกันนะหรือจะเป็นคนเดียวกัน พอคิดได้แบบนั้นรักแรกก็เกิดอาการวิตกจริตขึ้นมาทันทีถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอจะมีปัญหากับการฝึกงานที่นี่ไหม
ด้านลีโอที่เดินเข้าห้องมาก็เดินตรงไปที่โต๊ะเพื่อดูเอกสารที่วางกองอยู่ทั้งหมดพร้อมกับรอทิวาเอาเอกสารที่จะประชุมเช้าวันนี้เข้ามาให้เขา เขานั่งดูเอกสารได้ไม่นานเสียงของแดนที่คุยกับเคนก็ดังเข้าโสตประสาทของเขาอย่างจัง
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใช่นักศึกษาฝึกงานที่ชนนายคราวที่แล้วหรือเปล่าวะไอ้เคน”
“ไม่รู้” เคนตอบแดนด้วยความรำคาญและเบื่อหน่ายกับการพูดมากและอยากรู้ไปซะทุกเรื่องของคู่หูคนสนิท
“แต่กูว่าใช่นะ กูจำได้น้องน่ารักยังกับตุ๊กตาแบบนั้นเห็นครั้งเดียวก็จำได้ขึ้นใจแล้วโว้ย”
ลีโอที่ได้ยินแดนพูดแบบนั้นก็ทำให้เขานึกถึงใบหน้าของคนที่เขาช่วยไว้เมื่อกี้นี้ จะว่าไปเธอน่ารักอย่างที่แดนพูดจริง ๆ แถมเธอยังมีกลิ่นตัวที่หอมจนติดจมูกเขามาถึงตอนนี้อีกทั้งยังทำให้หัวใจตายด้านของเขาเต้นแรง สาวน้อยสงสัยเราคงต้องเจอกันบ่อยขึ้นแล้วมั้งเพื่อที่เขาจะได้พิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่าง
“หึ” เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มตรงมุมปากและสีหน้าแสดงความพอใจของลีโอเรียกสายตาของทั้งสามคนที่อยู่ภายในห้องให้มองมาที่เขาได้เป็นอย่างดี และเป็นทิวาที่เห็นชัดที่สุดเพราะเขาอยู่ใกล้ลีโอที่สุดเนื่องจากเขาเอาเอกสารมาให้ลีโอดูก่อนเข้าประชุม แต่อีกฝ่ายไม่ยอมเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมามองเขาสักนิดทั้งที่เขามายืนก่อนหน้านี้แล้วเหมือนกับว่าลีโอกำลังคิดอะไรอยู่โดยไม่ได้สังเกตเขาซึ่งมันผิดวิสัยของลีโอที่เป็นคนค่อนข้างระวังตัวและความรู้สึกเร็ว
- ผู้เขียน
