“ทำไมเขาเรียกคุณว่านายหัวคะ” วรรณรวีถามอย่างสงสัย
“อยู่ในเมืองคนเรียกผมเสี่ยทัศ อยู่ที่นี่ผมคือนายหัวทัศ ถ้าผมไปบ้านพักที่เชียงใหม่คนก็เรียกผมว่าพ่อเลี้ยงทัศ มันเป็นภาษาถิ่น แปลว่าเจ้านายนี่แหละ” เขาอธิบายยืดยาว
“แหม กลัวฉันไม่เข้าใจหรือไง นายหัวทัศ”
เธอลองเรียกเลียนแบบชาวบ้านบ้าง ก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไม่ชอบให้เรียกแบบนี้เหรอคะ”
“ไม่ชอบ อยากให้เรียกอย่างอื่นมากกว่า”
“เรียกว่าอะไรคะ”
“ที่รัก” เขาบอกยิ้มๆ
วรรณรวีหน้าแดง “บ้า ใครจะไปเรียก ฉันหิวข้าวแล้วห้องอาหารไปทางไหน”
เธอรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกเขาบังคับให้เรียกแบบนั้น ทัศนัยส่ายหน้าแต่ยังยิ้มอารมณ์ดีเมื่อได้ต่อปากต่อคำกับเธอ
“มา ไปกินข้าวกัน” เขาโอบเอวคอดพาเดินไปยังห้องอาหาร
กับข้าวที่เตรียมไว้มากมายหลายอย่าง มีทั้งต้มทั้งผัดและทอด อาหารหลายอย่างเป็นอาหารทะเล ทำให้คนชอบอาหารทะเลถึงกับตาโ
