EP 2 เจ็บแบบไหน
1075 คำ
‘ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ดดด’
พอเสียงนกหวีดหมดเวลาแข่งขันดังยาวพร้อมชัยชนะของสีแดง ฉันก็ละมือจากยะหยาหันมาป้องปากส่งเสียงเชียร์ร่วมกับเพื่อนร่วมอัฒจันทร์ที่โห่ร้องกันเสียงดังลั่น
“อาจารย์ค้า พรีมฝากบอกว่าท่าเป่านกหวีดอาจารย์โคตรเซ็กซี่เลยค่า~!”
กรี๊ด! ยัยจอมเฟกนี่ยังไม่ละความพยายามเรื่องกลั่นแกล้งฉันอีก! อ๊าก...พี่มังกรมองมาแล้ว! เดินตรงมาหาฉันแล้ว! และก็หยุดยืนขำอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงก้าวแล้ว!
คนตัวสูงโน้มกายลงมาใกล้ ก่อนตบมือลงบนหัวฉันแปะๆ
“ขอบใจ ไว้วันหลังไปเดตกันมั้ยล่ะ สาวน้อย?”
พอพี่มังกรพูดแบบนั้นตอนเสียงกรี๊ดเริ่มซา เพื่อนร่วมสีของฉันก็พากันโห่แซวอีกรอบจนฉันหน้าร้อนฉ่า ได้แต่หันไปหยิกยัยจอมเฟกตัวการที่หัวเราะคิกคักที หันมามองค้อนผู้ชายขี้แกล้งตรงหน้าอีกที
“เฮ้ย พรีม นี่ฉันแข่งชนะนะ ทำไมเธอทำหน้าเหมือนหมาขี้เซาแบบนั้นอะ”
ร่างสูงโปร่งที่เพิ่งเดินออกมาจากสนามบาส อาศัยช่วงชุลมุนผลักเหม่งฉันจนเกือบหงายหลัง -*- แต่พอฉันกำหมัด อ้าปากจะวีนใส่หมอนั่น พี่มังกรก็หันไปคุยกับต้าร์พอดี สองหนุ่มต่างวัยเลยยืนค้ำหัวฉันคุยกันซะงั้น ปล่อยให้ฉันนั่งหน้าเอ๋อ ยกกำปั้นนิ่ง อ้าปากค้าง
ทำไมใครๆ ถึงชอบรุมรังแกฉันกันนักนะ T^To
หืม แล้วยัยเด็ก ม.4 นี่มายืนอยู่ข้างหลังพี่มังกรทำไมอะ? ถือผ้าขนหนูชุบน้ำแข็งมาด้วย หรือว่า...
“พี่คะ รับผ้านี่ไปใช้สิคะ >O/// ‘ฟั่บ’
โห...ชู้ตไกลขนาดนั้นแต่ลงไปแบบไร้ห่วง!
ด้วยความอึ้งปนทึ่ง ฉันเลยเผลอมองตามคนคนนั้นโดยแทบไม่รู้ตัว เขาวิ่งถอยหลังลงไปพร้อมเพื่อนร่วมทีมเพื่อตั้งรับ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หันมองมาทางฉัน
วินาทีนั้น ราวกับสายลมหยุดเคลื่อนไหว ดวงตาคมกริบสีดำสนิทราวกับความมืดมิดยามรัตติกาล ใบหน้าคมคายเรียบนิ่ง แต่แฝงความลึกลับ น่าค้นหา ติดตา ตรึงหัวใจให้เผลอไผลจ้องมองไปราวกับถูกตรึงไว้ด้วยมนตร์มายา...
...แต่คุ้นตาอย่างน่าประหลาด
‘ตึง! ซวบ’
“กรี๊ด!! ต้าร์เจ๋งไปเลย”
เสียงของยะหยาทำเอาฉันสะดุ้งโหยง หลุดจากภวังค์ประหลาด ก่อนที่ฝ่ามือเล็กนุ่มของน้ำรินจะเกาะกุมมือฉัน บีบไว้แน่น สีหน้ากดดัน
“อีกไม่ถึงนาที นำอยู่คะแนนเดียวเองแก”
ฉันบีบมือตอบน้ำริน แต่สายตามองตามลูกบอลสีส้มที่ถูกส่งเปลี่ยนมือไปเรื่อย จนหยุดอยู่ที่ผู้ชายแปลกหน้าเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลคนนั้น เขาเลี้ยงบอลหนักแน่น มั่นคง และเพียงไม่กี่วินาทีก่อนหมดเวลา เขากลับจับบอลมือเดียวแล้วขว้างมันตรงไปที่แป้น!
บ้าน่า ขว้างแบบนั้นจะลงได้ไง?
- ผู้เขียน
