คำตอบนั้นทำเอาฉันเม้มเรียวปากแน่น กะพริบตาถี่
ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากให้เขามาใส่ใจ ห่วงใยกันแบบนี้เลย...มันก็ใช่ที่ส่วนหนึ่งเป็นคำสั่งของพี่มังกร แต่ฉันก็รู้ดีว่าอีกส่วน เป็นความอ่อนโยนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในหัวใจของผู้ชายคนนี้...
“ฉันน่ะ ยอมรับฝีมือพวกไอ้ไนท์ตั้งแต่วันที่ดวลกันแล้วละ...ว่าจะขอโทษเธอด้วย ไม่ได้ตั้งใจจะโยนบอลใส่จริงๆ นะตอนนั้น โทษที”
“อืม” ฉันตอบรับเสียงเบา และพยายามซบหน้าลงกับหมอน เพื่อเก็บซ่อนหยดน้ำตา...
“แล้วพอเหตุการณ์มันล่วงเลยไปแบบนั้น ฉันก็เกิดทิฐิบ้าๆ ขึ้นมาอีก พอเห็นเธอเกือบล้มเพราะหมอนั่น...ไอ้โจ๋ใช่มะ? นั่นละ ฉันก็ฟิวส์ขาดอะดิ เพราะเธอคนเดียวเลย ทำให้ฉันเสียฟอร์มต้องขอโทษพวกมัน -*-”
ต้าร์อธิบายไปเรื่อยๆ โดยไม่ละสายตาจากเกมการแข่งขันบาสเกตบอลเอ็นบีเอในจอโทรทัศน์ตรงหน้า กระทั่งที่ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้มจนหมดจด และเอ่ยบอกเขา...เสียงเบาหวิว
“ขอบใจนะ...”
ต้าร์ห
