ฉันหยุดฝีเท้าที่ต้นจันทน์ใหญ่ริมสระบัว แตะลำต้นเป็นหลักยึด หอบแฮ่ก ก่อนยกมือขึ้นปิดปากกักกันเสียงสะอื้น แต่เพียงชั่วอึดใจ ก็ถูกฉุดข้อมือให้หันกลับไปทางด้านหลัง ไนท์หอบหายใจแรง มือใหญ่เกาะกุมมือฉันบีบไว้จนสั่น ก่อนดึงตัวฉันไปกอด...อ้อมแขนนั้นยังอุ่น...แต่กรุ่นด้วยกลิ่นมะลิหอมจากห้องหนังสือ
“ไนท์...” ฉันเอื้อมมือกอดตอบ หลับตานิ่ง หัวใจมันเบาหวิวราวกับจะลอยปลิวไปแสนไกล พยายามกลั้นน้ำตาแทบตาย แต่สุดท้ายก็แพ้พ่าย ฉันรักเขา ไม่อยากเสียเขาไป แต่ฉันทรยศยะหยาไม่ได้...
ฉันควรทำไงดี...
คนตรงหน้าดันตัวฉันออกห่าง แต่มือใหญ่ยังจับต้นแขน ตรึงกายให้หยุดยืนอยู่อย่างนั้นไม่หนีเขาไปไหน ก่อนที่ฝ่ามืออีกข้างจะเอื้อมมาเช็ดน้ำตาและประคองพวงแก้มให้แหงนเงยขึ้นมองตอบไป
“เธอเป็นอะไร ฉันไม่เข้าใจ พรีม?”
ความอ่อนโยนในน้ำเสียงและแววตา เสียดแทงหัวใจฉันจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยง ไม่ไหวแล้ว ฉันทนเก็บมันไว้ในใจไม่ไหวอีกต่อไ
