ทันทีที่จักรยานคันนั้นจอดสนิท ฉันก็ละมือมานั่งตัวตรง ก้มหน้า ก่อนคว้ากระเป๋าตัวเองมากอดไว้ หายใจเข้า หายใจออก โอเค ฉันพร้อมแล้ว!
“อ้าว?” พอเงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้า ก็เป็นอันต้องกะพริบตาปริบ...ไม่ใช่โรงเรียน
ตรงหน้าฉันคือทางลาดลงต่ำที่มองไปเห็นทุ่งหญ้าถูกคั่นกลางด้วยคลองน้ำไกลลิบ ถัดออกไปอีกคือชุมชน ตึกสูงต่ำไล่ละกันราวจิ๊กซอว์ที่ยังต่อไม่เสร็จ แสงสีทองของดวงตะวันพาดลำเป็นสาย นี่อาจเป็นจุดชมวิวของสวนสาธารณะข้างโรงเรียนที่เขาร่ำลือกัน แต่ได้ข่าวว่าทางเข้ามาจนถึงจุดนี้มันวกไปวนมาอย่างกับเขาวงกต ชวนหลงมากๆ เลยยากที่จะมีใครหาเจอ
“สวยจัง...”
เอ่ยออกไปโดยแทบไม่ทันรู้ตัว ก่อนสะดุ้งโหยง เมื่ออ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดรอบตัวฉัน ก่อนออกแรงดึงจนแผ่นหลังชนกับอกเขา อ...อะไร? ทำไมไม่เคยมีใครเตือนฉันว่าไนท์มือไวขนาดนี้เนี่ย O///O
“พรีม...”
“อะไร!” เสียงที่กลั้นใจตะโกนตอบไปดังลั่น ทั้งที่ก็อยู่ใกล้กันแค
