Chapter 8

1333 คำ
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปดูรถตามที่ตกลงกันไว้ เธอมองหารถนำเข้าแบรนด์ดังที่เคยเล็งไว้ราคาประมาณเกือบแปดล้านบาท “จะเอารุ่นนี้เหรอ” “หนูดูเฉยๆค่ะเคยเล็งไว้เพราะมันเหมาะกับหนู แต่ว่ามันแพงไปค่ะเอาคันหลักแสนก็ได้” “ชอบก็เอาไม่ได้ว่าอะไร คุณดัชผมเอาคันนี้ไปวันนี้เลยได้มั้ย พอดีว่าต้องใช้เลย” ภวินหันไปคุยกับเจ้าของโชว์รูมรถร้านนี้เป็นร้านประจำสำหรับครอบครัวของเขาเลย ที่บ้านออกรถก็จะซื้อจากที่นี่ตลอดเพราะว่าบริการหลังการขายดีมากถูกใจสุดๆ “ได้เลยครับแต่การโอนเล่มอาจจะใช้เวลาหน่อย สำหรับคุณภวินเดี๋ยวให้ช่างเช็คแล้วส่งให้ได้เลยครับ” “งั้นเอาคันนี้แหละ” “แพงไปมั้ยคะ” หนูเล็กเอ่ยออกมาอย่างเดรงอกเกรงใจแต่บอกเลยว่าเธอจะเอาคันนี้ให้ได้เพราะเสียตัวไปแล้วยังไงก็ต้องเอาคืนให้สาสม เขาจะให้มาเป็นร้อยล้านมันก็แลกกับศักดิ์ศรีของเธอไม่ได้หรอกแต่ว่าไหนๆมันก็เสียไปแล้วเธอต้องเอาคืนให้สาสม “ไม่แพงหรอก รถราคาประมาณนี้แหละปลอดภัยด้วย ขับไปทำงานแล้วก็กลับมาตกลงรุ่นนี้นะ” “ค่ะ เอาสีชมพูนะคะ” “ได้เลยครับเพิ่งมาเลยสีหายากมากด้วย งั้นเชิญทางด้านนี้ครับเซ็นเอกสารก่อนแล้วเดี๋ยวค่ำๆผมจะให้พนักงานเอาไปส่งให้ ว่าแต่เป็นชื่อใครครับ” “ชื่อของหนูเล็กเลย เอาบัตรมาสิ” เขาให้เธอเอาบัตรประชาชนส่งไปให้พนักงานเพื่อทำเรื่องโอนรถให้เป็นของตัวเอง ใช้เวลาไม่นานมากนักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยโดยหญิงสาวยิ้มแก้มปริอารมณ์ดีมากวันนี้ได้ทั้งเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋านาฬิกาแถมยังได้รถอีก บอกตรงนี้เลยว่าเป็นผู้หญิงมาทั้งชีวิตยังไม่ได้ครึ่งที่จ่ายให้หนูเล็กคนเดียวเลย ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาชนะเธอด้วยวิธีแบบนี้เพราะดูเหมือนว่าเขาจะโดนอยู่ฝ่ายเดียว “มีอะไรจะอ้างอีกมั้ยในการมาอยู่กับพี่เนี่ย” “ไม่มีแล้วค่ะทางสะดวกมากเลยค่ะ” เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะควงแขนชายหนุ่มแล้วพากันเดินทางกลับบ้าน และคืนนี้เธอถูกชายหนุ่มรังแกทั้งคืนคงเพราะรู้สึกว่าตัวเองเสียไปเยอะมากอย่างน้อยต้องเอาคืนบ้างด้วยวิธีในฉบับของเขา วันต่อมา…. หนูเล็กในชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งซื้อมาพร้อมนาฬิกาสุดหรูใส่มาที่ข้อมือข้างซ้าย รถหรูที่เพิ่งถอนออกจากโชว์รูมขับมาจอดในที่จอดรถของตัวเองข้างๆท่านประธานซึ่งก็คือคุณพ่อ คุณดาพงศ์มาถึงที่ทำงานก็รู้สึกสงสัยว่าใครเอารถหนูมาจอดที่จอดรถของลูกสาว หรืออาจจะขับรถของคุณภวินมาหรือเปล่ารายนั้นคงมีรถแพงๆหลายคัน และเมื่อมาถึงในห้องทำงานของลูกสาวก็เอ่ยถามทันที “ใครเอารถมาจอดที่จอดรถของหนูเหรอ” หนูเล็กที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ก็เงยหน้ามองสบตากับคุณพ่อก่อนจะเอ่ยเสียงสดใส “อ่อรถหนูเองค่ะ” “รถหนู… หนูซื้อรถใหม่เหรอ” คุณดาพงศ์มองอย่างสงสัย รถราคาตั้งหลายล้านเอาเงินจากไหนไปซื้อกัน ลำพังที่เขาให้ถึงจะมากแต่คงไม่มากพอได้รถแพงขนาดนี้หรอก “คุณภวินซื้อให้ค่ะ” “ซื้อรถแพงขนาดนี้ให้เนี่ยนะ” คุณพ่อมองอย่างตกใจ นี่ใช่คนที่จะอยากเอาชนะแค่นั้นจริงๆเหรอให้ทุกอย่างแบบนี้มันไม่ใช่แล้วล่ะมั่ง “ค่ะ รถแปดล้านนาฬิกาอีกสิบสองล้านค่ะ” เธอยิ้มออกมาก่อนจะชูนาฬิกาให้คุณพ่อดู ท่านดูตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเขาจะทุ่มสุดตัวขนาดนี้ “นี่ไม่ใช่อยากเอาชนะแล้วล่ะมั่ง” “ก็หนูบอกแล้วว่าเขาชอบหนูจะตาย ไม่ต้องห่วงนะคะเพราะหนูจะไม่ยอมให้เขาเป็นต่อแน่นอน คุณภวินจะต้องเป็นลูกไก่ในกำมือของหนูค่ะ” เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ ตอนแรกเขากังวลมากว่าลูกสาวจะถูกชายหนุ่มข่มขู่สารพัดแต่ดูไปแล้วเขาควรจะเปลี่ยนใจไปสงสารคุณภวินดีกว่า “พ่อชักเริ่มสงสารคุณภวินแล้วสิ” “สงสารรอเลยก็ได้นะคะเพราะเขาจะต้องเจออีกเยอะเลย” หนูเล็กยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหยิบเอกสารมาดูต่อ คุณพ่อถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจนี่ก็ไม่รู้ว่าลูกสาวคิดจะทำอะไรและจะคุ้มเหรอที่เอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น เจ็บมามันไม่คุ้มเลยนะกับการที่ต้องมารักษาแผลใจตัวเองที่วันหนึ่งไปตกหลุมรักเขาขึ้นมาแต่เขาไม่รักตอบเนี่ย… “ตามใจเราแล้วกันพ่อถือว่าเตือนแล้วนะ” เวลาผ่านไป…. หนูเล็กนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟากำลังจิ้มผลไม้ป้อนชายหนุ่มอยู่ เขาอ้าปากงับแอปเปิ้ลที่หญิงสาวป้อนก่อนจะกดรับสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ “ว่าไงแบล็ค…” (คืนนี้เจอกันหน่อยครับเพื่อน หายหน้าหายตาไปเลยนะมึงอ่ะ) คนเป็นเพื่อนเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เพื่อนสนิทหายหน้าหายตาไปเลยเกือบเดือน ทักหาก็บอกว่ายุ่งมากทั้งที่ปกติต้องมาดื่มด้วยกันตลอดอย่างน้อยอาทิตย์ล่ะหนึ่งครั้ง “ก็งานมันยุ่งไงบอกไปแล้วนี่” เขาอ้าปากงับแตงโมจากหญิงสาวก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างอารมณ์ดี ไม่ใช่ว่ายุ่งหรืออะไรหรอกเอาเป็นว่าติดผู้หญิงก็เลยไม่ไปเข้าสังคมกับเพื่อนเลย นิ่งช่วงนี้หนูเล็กก็น่ารักเหลือเกินเอาอกเอาใจเขาทุกอย่างจากจะอยากเอาชนะกลายเป็นอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา (งานยุ่งอะไรฉันเห็นผู้ช่วยแกทำงานงกๆส่วนเจ้านายไม่ค่อยเข้าบริษัท ล่าสุดเจอริชไปตรวจงานสาขาก็ไม่เห็นหัวมึง เอาดีๆงานยุ่งหรือติดผู้หญิง ไหนบอกว่าจะทำให้น้องหนูเล็กมาเป็นเมียให้ได้ไง ล้มเลิกความคิดแล้วเหรอ) แบล็คเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ปกติต้องมาวุ่นวายกับเขาเพื่อถามเรื่องของหญิงสาวแล้ว แต่หลังจากที่ประกาศว่าจะเอามาทำเมียก็หายหัวไปเลย คิดว่าน่าจะล้มเลิกความคิดไปแล้วซะอีก “ไม่นี่…” เขายิ้มออกมาก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวอย่างแกล้งหยอก เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอายก่อนจะป้อนผลไม้ชายหนุ่มอีกหลายคำ เธอเอาอกเอาใจเขาสารพัดเพื่อให้ชายหนุ่มทั้งรักและหลงโงหัวไม่ขึ้น และก็เหมือนจะทำสำเร็จนะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมห่างเธอเลย “เดี๋ยวโทรกลับแป๊บหนึ่งนะ” เขากดวางสายเพื่อนก่อนจะหันมาโอบเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ หนูเล็กวางส้อมลงก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน “ไปเจอเพื่อนบ้างสิคะหนูเล็กก็จะไปเจอเพื่อนเหมือนกัน” “เพื่อนที่เป็นแฟนไอ้แบล็คอ่ะเหรอ” “ค่ะ งั้นคืนนี้เราไปเที่ยวด้วยกันดีมั้ยคะ” เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าตกลงตามที่เธอบอก ไปเจอเพื่อนบ้างเดี๋ยวพวกมันจะเลิกคบอีกอย่างคืนนี้จะพาหนูเล็กไปเที่ยวด้วยจะได้เซอร์ไพรส์เพื่อนๆไง… “ก็ดีนะไปสิ…”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม