EP 9 รอยยิ้มประหาร
1205 คำ
ฉันวิ่งลัลล้าจากโรงยิมมาจนถึงตึกเก่าแก่ที่เป็นอาณาจักรต้องห้ามของเหล่านักเรียนจอมวายร้าย ฉันเองก็เคยผวาเวลาทำข้าวของโรงเรียนเสียหาย (เพราะเล่นวิ่งไล่จับกับหมาคิวนั่นแหละ) แล้วถูกเรียกมา แต่ตอนนี้ที่นี่คืออาณาจักรโอ้ลัลล้า *O* อาจารย์สุดหล่อขา เราจะใช้ความรักทาที่นี่ให้เป็นสีชมพูกันนะคะ~
“ติ๊งต๊อง”
ฉันหุบปากสนิท หันมองจิกหมาบ้าที่เดินกอดอกตามมาอย่างขุ่นเคืองสุดชีวิต
“แกไปไกลๆ เลยหมาคิว อาจารย์เรียกฉันคนเดียวนะ“
“ก็ฉันสงสัยนี่ ว่าโดนอาจารย์เรียกเข้าห้องปกครองเนี่ย ทำไมเธอต้องทำท่า โอ้ลัลล้า ด้วยไม่ทราบ” ไม่ว่าเปล่า คิวปิดยังยกสองมือ เงยหน้า โยกคอเล็กๆ เหมือนพระเอกหนังอินเดีย แล้วเก็บมือตัวเองไปกอดอกไว้เหมือนเก่า พร้อมกับโน้มหน้าลงมาขมวดคิ้วรอฟังคำตอบ
“ก็แหม~♥” ฉันเล่นมุขเดิม วางมือบนไหล่คิวปิด ชมดชม้อยสายตาให้หมอนั่น คิวปิดก็ก้าวถอยหลังหนีทันควัน ก่อนยื่นสองมือมาจับต้นแขนฉัน
“อดทนหน่อยนะตัวเล็ก T_T”
“หา?”
“ฉันจะไล่ปีศาจมดคันไฟในตัวเธอออกไปเดี๋ยวนี้แหละ โอม...”
ฉันอ้าปากค้าง เมื่อคิวปิดหลับตา ทำปากขมุบขมิบ อืม...ฉันรู้แล้วล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต
โป้ก! “อ๊ากกก!!!!!!” เฮือก!!
"กรี๊ดดด >O
ฉันยกมือทั้งสองขึ้นปิดหูแล้วกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นเมื่อรู้สึกถึงแรงกดของอะไรบางอย่างบนไหล่ตัวเอง! อ๊าก!! ภายในห้องที่ไม่มีคนอยู่จะเป็นอะไรไปได้นอกจากผี!
แต่เมื่อมีอีกมือยื่นมาปิดปากฉันจากทางด้านหลัง ก็ทำให้รู้ทันทีว่าไม่ใช่ผี งั้นมันก็ต้องเป็นโจรแหง!! อ๊ายยย เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับตัวเล็กศิษย์วัดแจ้งเรอะ ฉันยกเท้าขึ้นกระแทกเท้ามัน แล้วหลับหูหลับมาซัดฝ่ามือไปที่ซอกคอพร้อมกับกลับหลังหันเพื่อเพิ่มแรงเหวี่ยง ดังปึ่ก! (สะใจ!) พอมันล้มตึงลงไป ฉันจึงกระโดดเข้ากระชากคอเสื้อมันเพื่อต่อยซ้ำ เสียดายอยู่อย่าง! แดดส่องเข้าตาฉันพอดีทำให้ไม่เห็นหน้าคนร้าย
แต่ช่างเหอะยังไงตอนนี้มันก็เสร็จฉันแน่ๆแล้ว!
"ตายซะเถอะไอ้โจรร้ายยยยย" ฉันคว้าแจกันที่ตกพื้นขึ้นเหนือศีรษะ เพราะกลัวว่าขืนชกไปแล้วมันไม่สลบ อาจโดนมันสวนกลับได้
"เฮ้ย อย่า!"
มันร้องขึ้นมาอย่างตกใจ น้ำเสียงคุ้นๆนั่นไม่สามารถหยุดฉันได้หรอก ย๊าก!!
เอ๋...เสียงคุ้นๆเรอะ?
ปัง!!
"ตัวเล็ก เธอจะร้องหาหอกอะไรวะ!!"
คิวปิดถีบประตูพรวดพราดเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ประดุจตำรวจไทยในหนังที่มักโผล่มาตอนจบ และคนร้ายตายเรียบ -.- ก่อนมองมาที่ฉัน สลับกับไอ้โจรร้ายด้านล่าง แล้วชี้นิ้วไปมาอย่างงงๆ
"แกจะทำอะไรอาจารย์คณินน่ะ?"
ว่าไงนะ =[]=!
@ห้องพยาบาล...
"ก็อย่างที่บอก ครูจะไปช่วยสอนเปียโนที่ชมรมแทนอาจารย์มินตราที่ลาคลอด เธอเป็นหัวหน้าชมรมนี่ ฝากไปบอกเพื่อนๆ ให้เข้าซ้อมที่ชมรมตามปกติด้วย -_-"
อาจารย์เคสุดหล่อ ที่บัดนี้ความหล่อถูกเฝือกขนาดใหญ่รอบคอบั่นทอนเสียจนย่อยยับ พูดรวบรัดสั้นๆ ด้วยสีหน้าเซ็งเป็ด ฉันไม่ผิดนะ อาจารย์ห้องพยาบาลเวอร์ไปเองอ่ะ เห็นคนหล่อไม่ได้ เอาเฝือกมาใส่ให้ไวเลยเชียว เชอะ! ถ้าอาจารย์เคเจ็บหนักขนาดต้องใส่เฝือกจะมานั่งพูดจ้อๆ อยู่บนเตียงแบบนี้ได้ไง จริงป่ะ?
"ทิพย์สุคนธ์ การรักษาทรัพย์สินของทางโรงเรียนเป็นเรื่องที่ดีนะ"
ฉันส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้อาจารย์อย่างซาบซึ้งสุดจิต เจ็บหนักขนาดนี้ยังไม่โกรธฉันสักนิด น่ารักโคตร
"แต่ควรดูตาม้าตาเรือด้วย -_-*"
"อึก...ค่ะ"
“หึ...หุหุ”
ฉันหันไปทำตาเขียวปั๊ดใส่หมาคิวที่ยืนอยู่ข้างกัน มันกำลังยกกำปั้นชิดปาก หันไปอีกทางและกลั้นหัวเราะขั้นเทพ -_-^ ถึงแกไม่ส่งเสียงประหลาดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นเห็บหรอกนะ (เพราะมันเป็นหมา ฮ่าๆ)
“อ้อ มีอีกอย่าง มีเด็กใหม่กำลังจะย้ายมาเรียนห้องเดียวกับพวกเธอ ครูจะพาเข้าไปแนะนำตัวตอนบ่าย เธอเป็นหัวหน้าห้อง เลยอยากให้ช่วยดูแลหน่อย”
“หมายถึงรศิกาใช่ไหมคะอาจารย์?”
อาจารย์สาวห้องพยาบาลเดินยิ้มหวานมาหา ก่อนก้มหน้าลงไปตรวจสอบเฝือกที่รอบคออาจารย์เคว่าแน่นหนาดีหรือไม่ ฮือๆ หนุ่มหล่อกับสาวสวย ภาพนี้มันช่างบาดตาบาดใจ T^To
“ใช่ครับอาจารย์มิ้ม”
“รศิกาเขานอนพักอยู่เตียงถัดไปนี่เองค่ะ เห็นว่าปวดหัวมาก ความดันต่ำน่ะจ้ะ...ยังไงก็อย่าเสียงดังกันนะจ๊ะ” ประโยคหลังหันกลับมาจุ๊ปากให้ฉันกับคิว โอ...เสน่ห์สาวฮอตประจำห้องพักครูมันพุ่งตรงกระแทกหัวใจนายสินะเพื่อนรัก ถึงทำตากรุ้มกริ่มแบบนั้น ไม่เจียมตัวเอามากๆ นั่นอาจารย์นะยะ! (<แล้วทีตัวเองล่ะ?)
- ผู้เขียน
