“ใครทิ้งใครเหรอ?”
ฉันสะดุ้ง! ลืมตาขึ้นมองตรงหน้า และพบว่าคิวปิดมานั่งยองๆ ทำหน้าเบื่อโลกอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“คิว...” เรียกได้แค่นั้น ก็เหมือนก้อนสะอื้นมันจุกขึ้นมาที่คออีกหน หากเมื่อฉันแบะปาก เตรียมแหกปากร้อง คนตรงหน้าก็ยื่นมือมาแตะแก้ม เกลี่ยไล้แผ่วๆ...
ไม่รู้ทำไม...แต่รู้สึกเหมือนกับหน้าฉันกำลังลุกเป็นไฟ...
ฉันเม้มริมฝีปาก พยายามมากๆ ที่จะหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งน้ำตาของฉันไหลออกมาเท่าไหร่ ยิ่งคิวช่วยเช็ดมันออกไปเท่าไหร่ ก็ราวกับว่าความร้อนในร่างกายฉันกลั่นกรองหยดน้ำให้รินผ่านหางตามากขึ้น มากขึ้น... ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกดี อย่าทำให้ฉันคิดเพ้อฝันเข้าข้างตัวเองว่ายังมีความหมายสำหรับนายสิ...
ถ้าคิดจะทิ้งกันไป
“ฮึก...ฮือ...”
“...”
“คิว...” ฉันขยับลุกเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้า โอบแขนรอบคอเขา ใช้บ่ากว้างซับน้ำตา...ไม่ไหวแล้ว...ฉันมันโง่เอง เพิ่งมารู้ว่านายสำคัญมากแค่ไหนก
