นี่พวกน้องนึกว่าอยู่หน้าเวทีงานแต่งงานกันรึไงคะ โดยมีหมาคิวที่ใส่เสื้อยืดบางๆ กับกางเกงเลมัดปมลวกๆ เป็นเจ้าบ่าว และมีฉันในชุดนอนยับๆ หัวฟู ฟันยังไม่แปรง เป็นเจ้าสาว โอ...เหมาะสมกันราวผีเน่ากับหนอนเฝ้าโลง
คิวปิดยิ้มกริ่ม ก่อนคลายอ้อมแขนและสะกิดฉันให้หันกลับไปหา
“ตัวเล็ก เขาว่ากันว่าเด็กเป็นเยาวชนของชาตินะ”
“แล้วไง?”
“เด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า”
“แล้ว?”
“ผู้ใหญ่ในวันหน้าคงเสียใจถ้าถูกขัดใจในวันนี้”
ชักรู้สึกว่าทฤษฎีของหมอนี่มันแหม่งๆ แฮะ -_-*
“เพราะงั้น...เด็กอยากได้อะไร เราก็ต้องจัดให้ ใช่มะ?”
“อืม =w= เฮ้ย! ไม่ใช่ จะบ้าเหรอ!! อย่าเข้ามานะไอ้ควายปิด ไม่งั้นวันนี้แกดับดิ้นสิ้นชีวิตแน่!”
พอฉันผลักอกคิวให้ออกห่างสำเร็จ (ซะที) และชี้หน้าตวาดมัน เสียงเชียร์ใสๆ ก็ค่อยเงียบ...แต่ก็เป็นราวลมสงบก่อนพายุเฮอริเคนเข้า เพราะเด็กพวกนั้นรวมหัว ซุบซิบๆ กัน ก่อนเรียงหน้ากระดาน เงยหน้ายิ้มเฉ
