ตอนที่ : 5 อยากไปให้พ้น

1333 คำ

3 อยากไปให้พ้น หลังจากคุยธุระกับนายธีระวุฒิเสร็จเรียบร้อยแล้ว พัชระก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปที่บ้านของตนเอง ความเงียบผิดปกติทำให้เขารีบเดินเข้าไปดูภายใน ไร้ซึ่งวี่แววของพิราอร ชายหนุ่มกัดฟันกรอดรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า กระเป๋าของหญิงสาวหายไปจากตู้ ครั้นดึงลิ้นชักออกดูเงินก็หายไปหนึ่งพัน ‘คุณอ้อนนี่คุณกล้าหนีผมเหรอ’ แน่นอนว่าพัชระย่อมโกรธ เป็นเมียเขาได้แค่คืนเดียวก็ทำแสบไส้นักนะ แต่ยังไม่ทันได้ออกไปตามหญิงสาว เสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เขาผลุนผลันออกจากห้องนอนเพื่อไปดูว่าใครมา แต่แล้วก็ต้องโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นอนันต์เดินนำหน้าพิราอรตรงมาหาเขา มีกำพลเดินคุมเชิงอยู่ด้านหลัง “คุณจันทร์ให้พากลับมาส่งมึงว่ะไอ้เพชร” “เฮ้ย !” พัชระตกใจเมื่อพิราอรถูกผลักมาหาเขาแรง ๆ ดีที่เขาอ้าแขนออกรับเอาไว้ทัน หญิงสาวจึงไม่ได้หกล้มลงไปอย่างที่ควรจะเป็น “มีอะไรกัน” พัชระถามเสียงนิ่ง ทว่าแววตาก็ตำหนิในสิ่งที่อนันต์ทำเมื่อครู่นี้ “คุณอ้อนกำลังจะหนี แต่พวกกูเห็นก่อนเลยบอกคุณจันทร์ คุณจันทร์ให้เอาตัวมาส่งคืนผัวอย่างมึงนี่แหละ” “หนีจริงเหรอคุณอ้อน” พัชระแสร้งทำเป็นตกใจทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร พิราอรไม่ตอบเขาได้แต่หลุบตาต่ำมองพื้น “แล้วพวกมึงไปเจอคุณอ้อนแถวไหน” “ก็ประตูทางตะวันออกโน้นแหละ ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดคุณอ้อนคงหนีออกนอกไร่ไปแล้ว มึงถูกคุณจันทร์เล่นงานแน่ไอ้เพชร” “อืม” พัชระไม่พูดอะไรออกมาอีก แล้วปรายหางตามองคนในอ้อมกอดแบบโกรธ ๆ “เมียใครก็จัดการเอาเองก็แล้วกัน พวกกูไปล่ะ” อนันต์โบกมือให้อย่างอิจฉา ที่พัชระได้คนสวยเป็นเมียแบบไม่ต้องหาให้ยาก นึกอยากให้นางจันทร์นิลยกให้ตนบ้างเหมือนกัน ลับหลังสองคนนั้นไปแล้ว พัชระก็ลากตัวพิราอรพร้อมกระเป๋าเข้าไปภายในบ้าน เขาโยนกระเป๋าของหญิงสาวทิ้งลงพื้น พร้อมกับตรึงหัวไหล่ของเจ้าตัวเอาไว้แน่น “นอกจากจะอ่อยผัวชาวบ้านเก่งแล้ว ยังเป็นขี้ขโมยอีกนะคุณอ้อน” เขาเข่นเขี้ยวใส่คนที่เอาแต่หันหน้าหนี จึงยกมือขึ้นบีบปลายคางของหญิงสาวเอาไว้แน่น “โอ๊ย ! เจ็บ” พอใบหน้างามหันกลับมาตรงหน้า พัชระก็มองเห็นรอยนิ้วมือแดง ๆ ตรงแก้มอีกด้านของพิราอรอย่างชัดเจน แววตาเขาประกายจ้าขึ้นอย่างไม่พอใจ “ถูกใครตบมา !” แรงเขย่าทำให้พิราอรพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแทน “คุณอ้อนบอกผมมาว่าไอ้อนันต์หรือไอ้กำพล” “ไม่ใช่” พิราอรส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่อะไรพูดมาดี ๆ ให้รู้เรื่องหน่อยสิ” “ก็ไม่ใช่สองคนนั่นยังไงล่ะ” “งั้นใคร ผมถามว่าใคร !” “คุณริน !” ใครจะอยากบอกล่ะว่าถูกน้องสาวต่างมารดาตบมา “คุณริน ?” พัชระทวนชื่อคนตบแบบไม่อยากเชื่อว่าใช่ เขาปล่อยมือจากหญิงสาวในทันที นั่นทำให้พิราอรกล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาบ้าง “ทำไมล่ะพี่เพชร พอเป็นคุณรินนี่ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่ออ้อนเลยนะ” พิราอรอดประชดประชันเขาไม่ได้ พัชระหันหน้ากลับมามองแล้วหรี่หางตาลงเล็กน้อย “คนอย่างคุณรินไม่ตบใครง่าย ๆ หรอก มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างสิ คุณอ้อนลองบอกผมมาหน่อยซิว่าทำไมถึงถูกคุณรินตบ” ถูกย้อนถามแบบนี้พิราอรก็ไม่อยากเล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟังเลย กลัวว่าเขาจะแปลความหมายของเรื่องนี้ไปอีกทาง “ว่ายังไงคุณอ้อน เล่ามาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมถึงถูกน้องสาวตัวเองตบ” พัชระยิ่งถามพิราอรก็ยิ่งหลบตา “เล่ามา !” “ทำไมชอบตะคอกอ้อนอยู่เรื่อย อยากรู้นักใช่ไหมก็ได้ อ้อนก็แค่หนีไปทางที่คุณพฤกษ์กับคุณรินกำลังไปตรวจงานในไร่ชาอยู่พอดี แล้วคุณรินก็เข้าใจผิด คิดว่าอ้อนมาขอให้คุณพฤกษ์ช่วย พอใจหรือยัง !” หญิงสาวระบายอย่างอัดอั้น ใครต่อใครก็คิดว่าเธอทำตัวไม่ดี ไม่เห็นจะมีใครฟังในสิ่งที่เธออยากบอกเลยสักนิด นึกย้อนไปก็ยิ่งเจ็บใจ เพียะ ! ‘อยากหนี หรืออยากมาอ่อยคุณพฤกษ์กันแน่พี่อ้อน’ ‘เปล่านะคุณรินอ้อนไม่ได้คิดแบบนั้นนะ’ ‘เรื่องนี้คุณแม่ต้องจัดการให้รินนะคะ’ อรินดาเดินไปคล้องแขนสามีแล้วจากไป และเธอก็ถูกคนของนางจันทร์นิลพากลับมายังที่นี่ “หึ หนีไปทางที่คุณพฤกษ์อยู่พอดี ผมว่ามันก็กลิ่นตุ ๆ นะคุณอ้อน เป็นใครก็คงต้องคิดแบบนั้นทั้งนั้นแหละไม่เว้นกระทั่งผม” พัชระไม่ยอมเชื่อแบบง่าย ๆ “ตามใจเลย อยากเชื่อยังไงก็ตามใจ ไม่มีใครฟังเรื่องของอ้อนอยู่แล้วนี่” คนหัวเดียวกระเทียมลีบก็ได้แต่กัดปากตัวเองจนเจ็บ “หาเรื่องใส่ตัวเองนี่ อยู่ดีไม่ว่าดี ไหนขอดูหน่อยว่าถูกตบแรงไหม” ชายหนุ่มดันปลายคางของหญิงสาวกลับมาสำรวจความบอบช้ำ ความใกล้ระยะนี้ทำให้พิราอรเห็นหน้าเขาชัดเจนยิ่งขึ้น “พี่เพชรก็ถูกตบมาเหรอ” หญิงสาวอดถามไม่ได้ ทีเขายังคาดคั้นเอากับเธอเลยเรื่องที่ถูกตบ ทำไมเธอจะถามกลับไม่ได้ แต่พัชระก็ไม่ตอบทำเพียงปรายตามองเธอแบบโกรธ ๆ “ไม่ต้องนอกเรื่องเลยคุณอ้อน แล้วนี่คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ บอกแล้วว่าให้ทำตามคำสั่งของคุณจันทร์ทำไมไม่เชื่อฟังบ้าง หรืออยากหาผัวใหม่ มีผัวเป็นผมคงระทมมากสินะ มานี่เลย !” “จะทำอะไรอ้อน” “เอาเงินที่ขโมยไปคืนมายังไงล่ะ” เขาล้วงกระเป๋ากางเกงของหญิงสาวแบบหยาบโลน แล้วก็พบธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทจนได้ เขาชูขึ้นตรงหน้าหญิงสาวแล้วนำธนบัตรตบเข้าที่หน้าผากของเจ้าตัวแรง ๆ “อย่าหัดเป็นขี้ขโมยอีกผมไม่ชอบ คราวนี้จะไม่ถือสา แต่ถ้ามีคราวหน้ารับรองลุกไม่ขึ้นไปหลายวันแน่คุณอ้อน” คำขู่ของเขาทั้งโหดร้ายทั้งโหดหื่นไปในตัว พิราอรรีบหันไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปให้ห้องนอน พัชระมองตามไปอย่างโกรธ ๆ แต่ก็ไม่ได้ตามเข้าไปในบ้านแต่อย่างใด เขาหันไปสนใจกับพืชผักที่ปลูกเอาไว้บริเวณรอบบ้าน แล้วไปพลิกที่นอนตากแดดอีกด้าน กว่าจะกลับเข้าไปในบ้านก็เกือบหนึ่งชั่วโมง เห็นพิราอรนอนหลับอยู่บนพื้นห้อง คงจะเหนื่อยมากถึงขนาดหลับสนิทลงแบบนี้ได้ ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวแทบไม่ได้หลับนอนเลยเมื่อคืนที่ผ่านมา พอตื่นเช้ามาก็เจอศึกหนักอีกรอบ จนถึงตอนที่หนีออกจากบ้านแล้วถูกนำตัวกลับมาส่งคืนเขาในตอนนี้ เขากลับออกไปข้างนอก ดึงผ้าห่มที่ตากไว้มาห่มให้หญิงสาว คงต้องคิดเรื่องที่จะซื้อเตียงนอนใหม่เสียแล้ว ชุดเครื่องนอนก็ด้วย เพราะเขาไม่ได้อยู่ตัวลำพังอีกต่อไป พัชระใช้ฝ่ามือลูบเส้นผมของคนหลับเบา ๆ ‘ใครจะคิดว่าคุณจะมาเป็นเมียผมได้ คุณอ้อน’

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more