ตอนที่ : 3 ความจริงที่ต้องรับรู้

1435 คำ

2 ความจริงที่ต้องรับรู้ พิราอรตื่นนอนมาทั้งน้ำตาเกรอะกรังเต็มหน้า หญิงสาวแทบจะหยัดตัวลุกขึ้นไม่ได้ ความเจ็บร้าวระบมไปทั้งช่วงล่าง มองหาคนที่สร้างรอยมลทินให้ตัวเองก็ไม่เห็น ครั้นก้มลงมองร่องรอยแห่งความป่าเถื่อนของเขาก็แทบอยากร้องไห้ออกมาดัง ๆ รอยแดงปื้นเต็มทั้งหน้าอกและซอกคอ คงเกิดจากรอยดูดรอยจูบและหนวดเคราของเขาเป็นแน่ “มีผัวแล้วจะตื่นสายแบบนี้ไม่ได้คุณอ้อน” เขาผลักประตูเข้ามาแล้วพูดประโยคนี้กับเธอ พิราอรกัดปากตัวเองเอาไว้แน่น พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้เขาเห็นในยามนี้ “ทำไม ลุกไม่ไหวเหรอ สงสัยผมจะเอาหนักไปหน่อย มามาผมช่วย” “ไม่ต้อง !” พิราอรปัดมือเขาทิ้งสุดแรง แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ช่างเลวร้ายเหลือเกิน พัชระแสยะยิ้มเหี้ยม ๆ แล้วผลักเธอลงบนเตียงแรง ๆ “ทำบ้าอะไร” “ลงโทษเมียที่ทำตัวแย่ ๆ กับผัวตัวเองยังไงล่ะ จะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย” คำพูดกับแววตาดูยังไงก็ไม่ใช่แค่ขู่ พิราอรกลืนน้ำลายลงคอแบบหนืด ๆ ตั้งท่าพร้อมหนีแต่ก็ถูกเขาทาบทับกักตัวเอาไว้บนเตียงนอน “อ๊ะ ! ไม่นะอย่าทำอีกเลย” “คราวหน้าก็คิดก่อนจะทำแบบเมื่อกี้นี้อีก ผมมันคนไม่มีความอดทนเหมือนคนอื่นเสียด้วยสิ” พูดจบก็ก้มลงจูบหญิงสาวอย่างดุดัน จูบไปลูบไปขยำขยี้ทั้งตัวอีกต่างหาก เสื้อผ้าถูกทึ้งออกอย่างรวดเร็วทั้งบนและล่าง ไม่มีสักพื้นผิวของพิราอรที่จะไม่ถูกเขาสัมผัส หญิงสาวแทบจะสำลักรสจูบแสนป่าเถื่อนรุนแรงของเขา “พี่เพชร พะ...พอ” “หืม ไม่พอหรอก” คนพูดงึมงำอยู่กับยอดอกที่ผลุบเข้าผลุบออกแทบไม่ว่างเว้น ฝ่ามือร้อนผะผ่าววาดลูบลงไปยังสะโพกงามงอน บีบขยำอย่างเมามัน จากนั้นก็วกเข้าสู่ด้านในต้นขาเนียนนุ่ม กรีดกรายลงกลางกลีบดอกอย่างหนักหน่วง “อื้อ เจ็บพี่เพชร ! พอก่อน” “อย่าสำออยน่าคุณอ้อน” พัชระดูดผิวเนื้อเหนืออก ขณะที่ปลายนิ้วก็ขยับเข้าออกเป็นจังหวะ “ไม่ ๆ อ้อนเจ็บ” คนเจ็บดิ้นพล่านจนน้ำตาเล็ด ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก ! เสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่หลายรอบ พัชระสบถคำหยาบออกมาอย่างขัดใจ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้พิราอรแล้วเดินไปคว้าผ้าขาวม้ามาพันสะโพก เดินเร็ว ๆ ไปเปิดประตูให้คนที่มาไม่ถูกเวลาเอาเสียเลย “คุณจันทร์” จากตอนแรกที่จะด่าคนมาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม ตอนนี้พัชระต้องรีบก้มหน้าลงพร้อมถอนหายใจเบา ๆ “ไหนนังอ้อน” นางจันทร์นิลถามพร้อมมองหา ก่อนจะหรี่ตาลงกับสภาพอันล่อแหลมของพัชระ ผลักประตูออกกว้างแล้วเดินเข้าไปภายในบ้านของชายหนุ่ม ลูกน้องหนุ่มทั้งสองตั้งท่าจะตามเข้าไปด้วย “พวกมึงไม่ต้องเข้าไป รออยู่นี่แหละ” พัชระไม่อยากให้คนอื่นเห็นพิราอรในสภาพเปลือยไปทั้งตัวแบบนั้น เขารีบดันประตูปิดลงแล้วเดินตามนางจันทร์นิลเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง “ว่าไงนังอ้อน มีผัวเป็นตัวเป็นตนสักที คราวนี้คงหายคันไปอีกนานสินะ” สีหน้าของนางจันทร์นิลบ่งบอกว่าพอใจกับผลงานของพัชระเป็นอย่างมาก คนถูกด่ารีบหันกลับมามอง พิราอรยังอยู่ภายใต้ผ้าห่มของพัชระ นัยน์ตาแดงก่ำจากการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง และยิ่งถูกซ้ำเมื่อครู่นี้เธอก็ยิ่งเจ็บปวดไปทั้งตัว “ไอ้เพชรแกนี่มันไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ เอาซะฟ้าสางกันเลยทีเดียว” “เอ่อ ครับ” พัชระยิ้มรับแบบอาย ๆ “ดีแล้ว มีเมียก็ดูแลเมียตัวเองดี ๆ ล่ะ ฉันให้คนเอาเสื้อผ้าของนังอ้อนมาด้วย แกก็เหมือนกันนังอ้อนอยู่ที่นี่ก็ทำตัวดี ๆ เชื่อฟังผัวให้มาก ๆ ล่ะ แล้วอย่าสะเออะไปที่บ้านหลังใหญ่อีกเป็นอันขาด ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่นังอ้อน” นางจันทร์นิลเหยียดปากใส่คนบนเตียงพร้อมแววตาสะใจกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เป็นแบบนี้แล้วกรพฤกษ์คงไม่อยากได้พิราอรอีกต่อไป “ฉันไปล่ะ แกจะทำอะไรต่อก็ทำไป วันนี้ให้หยุดงานหนึ่งวัน จะได้ทำอะไรที่ค้างคาให้เสร็จ” “ขอบคุณครับคุณจันทร์” พัชระเดินตามหลังผู้เป็นนายออกไปถึงประตู พร้อมกับรับกระเป๋าใบย่อมจากมือของคนข้างนอก มองจนกระทั่งทั้งสามคนเดินลับสายตาไป เขาจึงได้เดินกลับเข้าไปในห้องนอน ถือวิสาสะรูดซิปกระเป๋าเพื่อสำรวจของภายใน “เสื้อผ้าคุณอ้อนอยู่นี่นะ ไม่รู้เขาเอาอะไรใส่มาบ้าง อยู่บ้านโน้นมาตั้งนานมีเสื้อผ้าแค่นี้เองเหรอ” พูดแล้วก็โยนกระเป๋าไปไว้มุมห้อง จากนั้นก็ก้าวขึ้นไปบนเตียง พิราอรรีบหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความกลัว “ได้ยินที่คุณจันทร์พูดหมดแล้วใช่ไหมคุณอ้อน อย่าดื้อล่ะ” เขามองคนที่ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงคอ คิดว่าแค่นี้จะรอดหรือยังไง “ว้าย !” ผ้าห่มถูกกระชากออกอย่างรวดเร็ว พิราอรรีบคว้าหมอนมาปิดหน้าอกเอาไว้แทน “มาต่อกันให้จบเถอะคุณอ้อน” “ไม่เอา” คำตอบมาในทันที แต่อีกคนกลับยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน พัชระก้าวขึ้นมาอยู่บนเตียงแล้วผลักหญิงสาวให้แผ่นหลังติดที่นอน ดึงหมอนใบใหญ่ออกทิ้งไป ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากที่บวมเป่งอย่างดูดดื่ม จูบไปมือก็ขยำเต้าอวบอิ่มทั้งสองข้างไปด้วย ไม่ช้าพิราอรก็อ่อนปวกเปียกขึ้นมา กลางร่างชุ่มฉ่ำจากหยาดน้ำหวานเอ่อล้น พัชระยิ้มอย่างพึงพอใจกับความฉ่ำใจกลางร่าง เขาดึงผ้าขาวม้าบนสะโพกโยนทิ้งไป ดันง้างท่อนขาของหญิงสาวให้แยกกว้างออกจากกัน สอดประสานเข้าใส่อย่างเชื่องช้า “อื้อ !” เพราะเพิ่งจะมีประสบการณ์ในครั้งที่สอง พิราอรจึงเจ็บระบมไม่ทันหาย หญิงสาวน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บ แต่ก็ตามมาด้วยความรู้สึกอื่นแทรกอยู่ด้วย พัชระแทรกสะโพกเข้าใส่แบบหนัก ๆ พร้อมกับเปล่งเสียงคำรามออกมาเป็นระยะ หน้าอกที่กระเพื่อมไหวไปตามแรงรักทำให้เขาครางฮืออย่างถูกใจ เร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น เอี๊ยด อ๊าด ! เอี๊ยด อ๊าด ! เตียงไม้เก่า ๆ ก็ลั่นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แข่งกับเสียงคำรามของพัชระอยู่ตลอดเวลา “อื้ม ! โอ๊ะ !” และในจังหวะสุดท้ายที่เขากระแทกเข้าใส่สุดแรงเกิด “โอ๊ะ โอ !!!” โครม !!! น้ำรักพุ่งเข้าใส่หญิงสาวพร้อมกับเตียงที่ขาหักทั้งสี่ด้านพร้อมกัน ฝุ่นละอองลอยฟุ้งไปทั้งห้อง พิราอรหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ ขณะที่คนได้ปลดปล่อยก็สีหน้าสุขสมเกินบรรยาย ก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลงไปกองอยู่กับซากไม้ที่หักอยู่ด้านล่าง โชคดีที่ยังมีที่นอนไม่อย่างนั้นคงได้เจ็บตัวเป็นแน่ “พี่เพชร อ้อนอึดอัด” พิราอรเอ่ยขึ้นหลังจากทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงหักเสียหลายนาที พัชระค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นและยื่นมือออกมาดึงคนด้านล่างให้ลุกขึ้นตาม ดูเหมือนพิราอรจะมองหาเสื้อผ้ามาห่อตัว แต่มันคงอยู่ใต้ซากเตียงที่หักอยู่เป็นแน่ หญิงสาวหันไปคว้าผ้าขาวม้าของเขามาพันรอบตัวเอาไว้ “เดี๋ยวค่อยซ่อม” พัชระมองเตียงที่อยู่กับตัวเองมานานหลายปีอย่างอาลัยอาวรณ์ “มันผุขนาดนี้แล้วเอาทิ้งเถอะพี่เพชร” พิราอรเห็นแล้วก็อดพูดออกมาไม่ได้ จะเสียดายทำไมในเมื่อใช้งานไม่ได้แล้ว “คุณอ้อนกลัวผมเอาหนักแล้วหักอีกเหรอ” “นี่...คนบ้า” หญิงสาวชักสีหน้าใส่เขาเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าตัวเองแล้วเดินเข้าไปเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเลย กว่าจะออกมาก็เกือบยี่สิบนาที เห็นพัชระกำลังขนซากเตียงหักออกไปทิ้งด้านนอก เขาคงตัดสินใจเอาทิ้งอย่างที่เธอบอกจริง ๆ ที่นอนกับหมอนผ้าห่มก็ขนไปตากแดดด้านนอก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more