ทั้งคู่นั่งกินกันอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนพัชระจะหิวมากเป็นพิเศษเขาตั้งหน้าตั้งตากิน ขณะที่อีกคนก็ค่อย ๆ กินไปทีละนิด สังเกตเขาไปด้วยในบางเวลา
“พี่เพชรกลับบ้านเวลานี้ตลอดเลยเหรอ” คำถามของหญิงสาวทำให้คนที่กำลังยัดข้าวเหนียวใส่ปากต้องชะงัก
“ก็เวลานี้แหละคุณอ้อน เข้างานเก้าโมงเลิกหกโมง คุณอ้อนมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าเธอไม่อยากอยู่บ้านนี้เพียงลำพัง ท่าทีหวาดระแวงของพิราอรก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของพัชระไปได้
“คุณอ้อนมีอะไรบอกผมมา” พัชระวางช้อนลงแล้วจ้องหน้าหญิงสาวตรง ๆ พิราอรมีอาการอึกอักเล็กน้อย แต่พอเห็นเขามองไม่ละสายตาแบบนี้ เธอก็จำเป็นต้องเอ่ยความจริงออกมา
“อ้อนไม่ชอบอยู่คนเดียว”
“คนเดียวที่ไหนผมก็อยู่ด้วย”
“ตื่นมาก็ไม่เห็นพี่เพชรแล้วกว่าจะกลับก็มืด”
“แสดงว่าคุณอ้อนกลัว” พัชระนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะคลายรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา
“ไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบ” คนไม่ยอมรับความจ
