บทที่ 12 มากินข้าว
“พะ…พอแล้ว”
ฉันยกมือขึ้นผลักดันบ่าแกร่งเมื่อพี่ฟารันไม่ยอมหยุด แต่ยิ่งผลักพี่เขาก็ยิ่งดูดแรง จนร่างเล็กสั่นสะท้านราวกับลูกนก ทว่าก็ต้องสะดุ้งด้วยความเจ็บเมื่อพี่ฟารันเลื่อนริมฝีปากมาขบกัดที่เนินหน้าอกจนมันเปลี่ยนเป็นรอยแดงช้ำ
“ไม่ต้องรอหรอก”
เสียงเรียบดังขึ้นแต่ฉันไม่ได้สนใจนอกจากเลื่อนมือมากอดปกปิดร่างกายตัวเองไว้ด้วยความเขินอาย ฉันพยายามจะดันตัวลุกจากตักแกร่งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะถูกมือหนาล็อกเอวบางไว้
ไม่แค่นั้นพี่ฟารันยังวางมืออีกข้างลงบนต้นขาเล็กที่โผล่ออกมาจากชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงสั้นของฉันอีกต่างหาก ทำเอาขนอ่อนตามร่างกายเริ่มลุกซู่
“ซะ…ซินยังไม่พร้อมค่ะ ซินอยากกลับห้องแล้ว”
“เมื่อกี้ตอนที่ฉันดูดนม เธอก็ดูพร้อมนะ”
“ยังไม่พร้อมค่ะ”
“ถ้าแบบนั้นเรียกไม่พร้อม ต้องแบบไหนถึงจะเรียกพร้อม?”
“เราตกลงกันแล้วนะคะ” ฉันเอ่ยบอกอีกประโยคเพื่อเตือนสติเมื่อพี่ฟารันเ
