"ใหม่รู้แค่ว่าคุณพัสกรมีหนี้ก้อนใหญ่ เจ้าหนี้ต้องการตัวพี่เพชรแต่อีกฝ่ายไม่ยอมเลยหนีออกนอกประเทศ จากนั้นคุณพัสกรก็พาใหม่ไปชดใช้หนี้สินแทนพี่เพชรเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดู หลังจากอยู่ครบ 1 ปีตามที่เจ้าหนี้กำหนด ใหม่จะเป็นอิสระและไม่ต้องกลับไปที่บ้านติณณภพอีก ใหม่รู้เท่านี้ครับ"
ทุกคนนั่งฟังสิ่งที่วันใหม่เล่าออกมาอย่างใจจดใจจ่อ แม้จะเป็นคำพูดเป็นคำพูดที่ใช้เวลาไม่ถึงนาที แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มต้องเผชิญกลับนานนับปี ทั้งที่เป็นผลจากการกระทำของผู้อื่น
"ไม่ต้องไปอยู่ที่ไหนแล้วลูก ไม่ต้องไปเป็นตัวแทนของใคร ต่อไปใหม่มาอยู่ที่นี่กับอาม่า มาเป็นหลานของอาม่า เปลี่ยนมาใช้นามสกุลทรัพย์ภาคินของพวกเราเลยนะลูก เฮีย จัดการให้อั๊วหน่อยได้ไหม?"
ประโยคหลังคุณหญิงฮุ่ยชิวหันไปเอ่ยขอต่อเจ้าสัวผู้เป็นสามีที่รักภรรยายิ่งกว่าสิ่งใด ไม่ว่านางร้องขอสิ่งใดท่านเจ้าสัวก็ไม่เคยปริปากบ่น เรื่องครั้งนี้ยังเป็นเรื่
