หลายวันต่อมา......
"คุณตฤณขาได้ข่าวน้องหนูหน่อยบ้างมั้ยคะ"
ฉันเอ่ยถามเขาหลังจากที่เขากลับมาจากที่ร้านของเขา คือหลังๆฉันไม่ค่อยชอบเข้าไปที่นั้นเลยอ่ะมันรู้สึกหนวกหูยังไงไม่รู้สิ อาจจะเพราะว่าในชีวิตประจำวันปกติของฉันคือทำงาน กับนอนอยู่ที่บ้านก็เลยยังไม่ชินหละมั่ง
"ยังเลยล่าสุดคือมีคนพาหนูหน่อยออกไปแล้วแต่พี่ยังไม่รู้ว่าไปไหน ขอเวลาอีกนิดนะครับพี่จะหาน้องหนูหน่อยให้เจอ หนูนิดทำใจให้สบายก่อนนะครับ ว่าแต่เรียนคุณตฤณอีกแล้วพี่บอกให้เรียกพี่ไงคะ เรียกแบบนี้มันดูห่างเหินกันนะ"
"ก็หนูนิดชินเรียกตอนแรกๆนี่คะ"
ฉันมองสบตาเขาที่ทำหน้าบึ่งบูดเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ก็ฉันเรียกมาแบบนี้ตลอดนี่นาจะให้เปลี่ยนไปเรียกแบบใหม่มันก็ไม่ชินไง
"โอเคๆๆๆ พี่ตฤณคะ พี่ก็พี่ไม่ทำหน้างอนหนูนิดนะคะ โอ๋ๆๆๆ"
ฉันพยายามออดอ้อนให้เขายิ้ม มันได้ผลอยู่แล้วหละเขาชอบให้ฉันอ้อนเขาจะตาย
"ทำแบบนี่ระวังคืนนี้จะไม่ได้นอนน
