มิลาวรรณนั่งทำหน้าบึ้งตึงมองอาหารวางเรียงรายบนโต๊ะไร้ซึ่งพี่ชายสุดที่รักมาร่วมทานด้วยกันด้วย มือเล็กบีบช้อนส้อมแน่นด้วยความขุ่นแค้น
“อะไรกัน ทำไมหมู่นี้พี่เลอสรรถึงไม่มาให้เห็นหน้า”
“โถๆ ใจเย็นๆค่ะคุณหนู คุณเลอสรรเพิ่งมาคงจะงานยุ่งมั้งคะ”
“จะมีอะไรสำคัญไปกว่าฉันหรือพี่แมว”
โถๆๆ อย่าคิดมากนะคะ ทานข้าวเถอะค่ะคุณหนู”
เพล้งงง
หล่อนปัดจานข้าวแตกกระจายบนพื้น
“ว้ายย”
“ไม่กงไม่กินมันละ”
เมื่อรถเข็นเข้ามานห้องนอนมิลาวรรณลุกเดินปร๋อวนไปวนมาในห้องขณะพยายามโทรหาพี่ชาย แต่เขาดันปิดเครื่อง อยากจะไปหาเลอสรรที่รีสอร์ทจะแย่ ตอนนี้เธอกำลังพลาดอะไรอยู่นะ หรือพี่ชายกำลังคบกับใครอยู่ ถึงได้ไม่ค่อยมานอนพักที่เรือนใหญ่เล่า ไหนจะกังวลเรื่องที่เธอวานนายใบ้ไปจัดการบางอย่างให้อีก ป่านนี้ยังไม่รู้เลยว่าได้เรื่องยังไง
ก๊อกๆๆ
“นายใบ้”
มิลาวรรณหันขวับไปเปิดหน้าต่างให้นายใบ้เข้ามา
“นี่ เรียบร้อยดีใช่มั้ย”
