ชายวัยกลางคนนั่งมองลูกสาวของตนนั่งกินข้าวด้วยแววตาเหม่อลอย เขาอยากจะถามว่าดิสนีย์เป็นอะไร แต่ก็ไม่กล้าเพราะตลอดเวลาที่เธอโตมา เขาไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีเขายอมรับในเรื่องนี้
"แกเป็นอะไร ตักข้าวหกรอบไปหมด"
"ขะ..ขอโทษค่ะ" ดิสนีย์รีบตั้งสติ เธอเอาแต่เหม่อแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่คืนนั้นดิสนีย์ไม่ออกจากบ้านไปไหนเลย ไม่ไปเจอผู้คน ยกเว้นเพียงคนเดียวคือคนโปรดที่คอยเข้ามาหาเธอบ่อย ๆ
"แล้วเรื่องบริษัทคุณระ..."
"พ่อลองไปเจรจาเถอะค่ะ ดิสขอไม่ยุ่งเรื่องตรงนี้" ดิสนีย์ถอนหายใจก่อนจะดันเก้าอี้และลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหาร
ใบหน้าหวานของเธอเคล้าน้ำตาเมื่อนึกถึง เธอไม่เข้าใจว่าทำไปต้องเป็นเขาที่อยู่กับเธอในคืนนั้น หากมันเป็นคนอื่นที่มีอะไรกับเธอคงดีเสียกว่า อย่างน้อยเธอแค่ขยะแขยงตัวเอง ไม่ต้องเจ็บในใจ
"คุณหนูคะ มีคนมาหาค่ะ" ดิสนีย์พยักหน้ารับเบา ๆ เพราะรู้ดีว่าเป็นคนโปรด
"ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย
