หลังจากกินข้าวที่บ้านเสร็จ ไรเฟิลขับรถตรงกลับคอนโดด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ในสมองของเขามีเรื่องให้คิดมากมายจนมันแทบจะระเบิดออกมา ตลอดทางชายหนุ่มเอาแต่คิดซ้ำ ๆ ถึงการตัดสินใจของพ่อตัวเอง
แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเพราะอะไร บางทีพ่อของเขาอาจจะไปรู้อะไรมาก็ได้ ไรเฟิลเชื่อเสมอว่าพัคไม่ใช่คนไร้เหตุผลอะไรขนาดนั้น ที่เขาเชื่อมั่นขนาดนั้นเพราะผู้ชายคนนั้นคือผู้ให้กำเนิดที่เลี้ยงเขามา เขาย่อมรู้จักพ่อของตัวเองดีพอ
มาถึงห้อง ไรเฟิลเดินเข้าเซฟโซนของตัวเอง กดปิดเสียงโทรศัพท์และหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่าน สมาธิที่เคยจดจ่อกับมันในทุกครั้งที่เขาหยิบเล่มนี้ขึ้นมามันหายไป ไรเฟิลไม่เคยว่อกแว่กเท่าวันนี้มาก่อนเลย
ครืด ครืด แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะก็เรียกความสนใจของชายหนุ่มไปได้หมด ทั้งที่มันเป็นเพียงเบอร์การ์ดคนสนิท หากเป็นวันปกติเขาคงไม่กดรับสาย แต่ครั้งนี้มันต่างไป ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหย
