เนิ่นนานที่ฟลินต์ยังคงโอบกอดร่างบางไว้แนบอก เขาปลอบใจความรู้สึกหญิงสาวด้วยไออุ่นที่แสนจะอบอุ่นของเขา คลื่นลมทะเลพัดผ่านทั้งสองร่างราวกับว่ามันต้องการโอบกอดทั้งสองคนเอาไว้
“เสื้อกูเปียกหมดแล้วมั้ง...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าพลางเลื่อนมือขึ้นลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดูในความขี้แงของเธอ กลิ่นหอมจากร่างกายหญิงสาวมันชวนให้เขานั้นรู้สึกลุ่มหลงจนไม่อยากให้ร่างกายนุ่มนิ่มของเธอนั้นหลุดไปจากอ้อมแขนของเขา
“หายโกรธยังอ่ะ..” เสียงหวานเอ่ยถามในขณะที่มือเรียวก็ยังคงโอบกอดเอวหนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ใครเดินผ่านมาเห็นก็คงต้องคิดว่าทั้งคู่คือคู่รักที่กำลังยืนคลอเคลียโอบกอดกันเพื่อดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินในไม่ช้า
ฟลินต์ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหัวเราะออกเบา ๆ ให้กับคำถามของหญิงสาว เขารับรู้ได้ว่าน่านฟ้ากลับมาคราวนี้เธอดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันดูเหมือนว่าเธอกำลังแคร์ความรู้สึกเขามากกว่าปกติ
