เนิ่นนานที่หญิงสาวนั่งฟังน้องสาวคนเล็กระบายความเสียใจออกมานานนับชั่วโมง และเมื่อน้องสาวรู้สึกดีขึ้นบทสนทนาทุกอย่างจึงจบลงแต่ทว่าความรู้สึกของน่านฟ้ากับไม่ได้จบตาม...มันเกิดคำถามมากมายขึ้นกับเธอว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ฟลินต์มีความรักครั้งใหม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่ได้รักเธอแล้ว
“ทำไมถึงหวิวในใจได้มากขนาดนี้นะ” เสียงหวานพึมพำออกมาพร้อมกับมือเรียวที่เลื่อนขึ้นมาทาบทับที่อกของตัวเองพร้อมกับลูบเบา ๆ ให้ความรู้สึกที่กำลังปะทุอยู่ทุเลาลง
ครืดดดด ครืดดดด
แต่แล้วความคิดทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์ของเธอสั่นดังขึ้นมาอีกครั้ง น่านฟ้าหลุมสายตาลงมองชื่อคนที่กำลังโทรเข้าหาเธอก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงดัสติน” เสียงหวานเอ่ยออกไปขณะที่นัยน์ตาคู่สวยยังคงสั่นไหวไปด้วยความสับสน
(ทำไมเสียงเป็นงั้นอ่ะ)
“เสียงกูเป็นอะไร? ก็ปกตินะ”
(ไม่ปกติ เสียงมึงดูโคตรเหนื่อย มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า)
“ก็คงเหนื่
