หลายวันต่อมา...
แสงตะวันสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามากระทบกับหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองกระเป๋าเสื้อผ้าบางส่วนของเธอที่ต้องย้ายไปไว้ที่บ้านของว่าที่สามีอย่างฟาร์โร ความเศร้าหมองเด่นชัดอยู่ภายในดวงตาคู่สวยและความขื่นขมก็กำลังกัดกินหัวใจของเธออยู่อย่างนั้น
การที่เธอต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านของฟาร์โรเพื่อไปลองใช้ชีวิตอยู่กับเขา มันเป็นข้อตกลงแรกที่เธอไม่สามารถปฎิเสธมันได้...สภาพของเธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ที่ใครสั่งให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำอย่างไร้ข้อแม้...
“เหนื่อยจัง” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา มือเรียวเลื่อนมากุมประสานกันไว้แน่นพลางวางลงที่ตักของตัวเอง...เธอไม่ได้เหนื่อยเพราะเตรียมข้าวของแต่ทว่าเธอรู้สึกเหนื่อยจากข้างในมันเหนื่อยมากซะจนเธออยากหายไปจากที่ตรงนี้
ก็อก ๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ของความรู้สึกที่จ
