ผมเข้าใจนะว่าตอนนี้มันรู้สึกยังไง เพราะผมเคยรู้สึกมาแล้วตอนที่มันโดนทำร้ายความรู้สึกเป็นห่วง และเราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยบอกเลยคับเจ็บมาก
"ผมขอโทษที่ไม่ได้ไปยืนข้างๆพี่นะ"เสียงไอ้ขุนสั่นมากแถมตามันยังแดงอีกต่างหาก
"ขอโทษทำไม ดีแล้วที่มึงไม่ได้ไปอ่ะ เพราะพี่คงจะห่วงมึงมากแน่ๆเผลอโดนยิงมากกว่ารูเดียวด้วยซ้ำ"ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู
"แต่ผมก็ห่วงพี่เหมือนกันนะ เข้าใจผมบ้างดิ"
ผมชะงักไปนิดนึงเลย เพราะปกติผมจะใช้ชีวิตไปเรื่อย ไม่ค่อยสนโลก เพราะแนนมันก็จะไม่ยุ่งกับผมเท่าไหร่ ส่วนพ่อที่ไล่ผมออกจากบ้านก็ไม่ได้มาสนใจอะไรผมอยู่แล้ว เราจะห่างเหินกันมาก ผมจึงไม่จำเป็นต้องห่วงใคร แล้วก็ไม่ต้องการให้ใครมาห่วงผมด้วย แต่พอมามีไอ้ขุน ผมกลับห่วง และแคร์มันตลอด ผมอาจจะลืมไปว่าผมก็คงทำให้มันห่วงผมเหมือนกัน
" ขอโทษนะ ต่อไปพี่จะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ มาขึ้นมานอนข้างๆพี่มา"
ผมขยับตัวเบี่ยงไปด
