พี่แวนกระชับผมเข้าไปในอ้อมกอดแน่นขึ้นผมรู้สึกดีนะแต่ก็อดที่จะคิดถึงเรื่องพ่อพี่แวนไม่ได้ ท่านจะรับได้รึเปล่ากับความสัมพันธ์แบบนี้ของผมกับพี่แวน
เช้ามา พี่แวนพาผมไปที่ฌาปนสถาน เพื่อทำการเผาเด็กที่โดนฆ่า พ่อแม่เด็กๆพากันร้องไห้ระงมดังไปทั่วเลย ทุกคนคงจะเสียใจต่อการจากไปของลูกๆแหละคับ และยิ่งเสียใจเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าลูกตายอย่างทรมาน ผมกับพี่แวนจึงได้แต่ปลอบใจ และช่วยเหลือเรื่องเงินเล็กน้อยเท่านั้น แต่ลับหลังผมได้โทรไปเล่าให้เจ้อัญกันเฮียริวเฮียเขียนฟังเพื่อขอให้ช่วยเหลือด้านการเงิน พ่อแม่เด็ก5-6 คนที่ตาย เจ้ก็ยอมช่วยนะ ซึ่งทำให้ผมหายห่วงไปได้เปราะนึง
แล้วในขณะที่ไฟกำลังลุกโชนอยู่ในเตาไฟโดยมีควันลอยออกจากปล่องเมรุ ผมก็เห็นวิญญาณของเด็กๆ มายืนโบกมือให้ผมด้วยใบหน้าที่แจ่มใสและดูดี
"พี่แวน เด็กๆยืนอยู่ตรงนั้นคับ" ผมสะกิดพี่แวนก่อนจะชี้ให้พี่แวนดู
" เด็กเป็นไงบ้างล่ะ"พี่แวนมองไปยังที่ผมชี้
"
