“เป็นอย่างที่ลินบอกจริง ๆ ด้วย ยายหนูไม่ยอมหลับเลย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่จะคอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ ถ้าเกิดว่าเขากินอิ่มแล้วพี่จะช่วยยกลูกขึ้นพาดบ่าให้เรอลูกจะได้สบายตัว”
“พี่วีร์จะมาเสียเวลาอยู่ทำไมคะ กลับบ้านไปซะเถอะค่ะ ลินดูแลลูกเองได้”
“แต่เมื่อกี้ลินเหมือนจะเป็นลมนะ พี่คงปล่อยให้ลินอยู่ดูแลลูกตามลำพังไม่ได้ แดนสรรเขาก็คงจะไม่กลับเข้ามาแล้วล่ะ พี่คิดว่าพี่เองคงต้องอยู่ดูแลลินกับลูก”
“แล้วไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องเหรอคะ พรุ่งนี้พี่วีรฺก็ยังต้องมีงานรักษาคนไข้แบบ นี่ถ้าเกิดว่าไม่สบายขึ้นมาก็อย่ามาโทษว่าเป็นเพราะลินกับลูกนะคะ”
หัสวีร์ส่ายหน้า “ไม่หรอก มันเป็นความเต็มใจของพี่เอง บอกแล้วยังไงว่าขอพี่ได้ทำหน้าที่ของพ่ออย่างเต็มที่พี่ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้วจริง ๆ ลินให้นมลูกเถอะนะแล้วเดี๋ยวพี่จะช่วยยกขึ้นพาดบ่า แล้วก็จะกล่อมให้เขาหลับ ถ้าเขาไม่หลับพี่ก็จะรออยู่จนกว่าลูกจะหลับ”
มัสลิ
