เธอชอบเวลาที่ลูกกระต่ายลืมตาเพราะนัยน์ตาคู่นั้นวาวใสเป็นประกาย มันดูน่ารักไร้เดียงสาเหลือเกิน แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงประตูรั้วหน้าบ้านเปิดออกและได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามา มัสลินไม่ได้หันไปมองแต่เธอยังคงก้มหน้ามองลูกสาวขณะที่พูดขึ้นว่า
“เดย์...ลืมอะไรอย่างนั้นเหรอ นี่ไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องซื้อก่อนหรอกนะ ก็บอกแล้วไงว่าอยู่กับลูกสองคนได้คืนนี้”
“พี่เอง...ลิน”
เสียงนั้นทำให้มัสลินหยุดชะงัก เธอรีบหันไปมองก็เห็นว่าเป็นหัสวีร์ก้าวเข้ามาและหยุดที่ประตู เธอจ้องมองเขาเหมือนเป็นสิ่งแปลกประหลาดขณะที่นายแพทย์หนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่โอบอุ้มลูกน้อยอยู่ในอ้อมอกด้วยประกายตาที่แสนอ่อนหวาน
“พี่วีร์มาได้ยังไงกันคะ?”
“ขอโทษทีนะลิน พี่แค่อยากรู้เท่านั้นว่าลินพาลูกมาที่บ้านที่ลินเคยอยู่หลังเดิมหรือเปล่าก็เลยขับรถตามลินมา แล้ว...ลูกหลับแล้วเหรอ”
หัสวีร์เอ่ยถาม เขาเดินเข้ามาก่อนค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งบนโซฟาที่
