ฟึบ ฟับ
เสียงตวัดกระบี่ยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทําเอาโจวอี้ที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ในอดีตพลันรู้สึกตัวขึ้นมา
“คะ…คุณหนูหลินซี แฮ่ก…แฮ๊ก สุดยอดไปเลยเจ้าค่ะ…” เม่ยอินที่ตอนนี้เหนื่อยหอบไปแล้วเอ่ยปากชมหลินซีที่กำลังร่ายรำเพลงกระบี่อย่างสง่างาม โดยที่จังหวะและลมหายใจไม่ผิดเพี้ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว
หลินซีเองก็ชื่นชอบบรรยากาศแบบนี้เช่นกัน มันทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นของนางสงบลง
หลินซีไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป นางเพียงหันมายิ้มให้กับเม่ยอินพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วสนามฝึกซ้อม
ในสนามฝึกซ้อมขณะนี้เหลืออยู่เพียงแค่ไม่กี่คนที่ยังถืออาวุธอยู่ ทว่าส่วนใหญ่จะเป็นศิษย์ที่มาจากห้องของอาจารย์โจวอี้ที่ยังคงเหวี่ยงอาวุธของตนอย่างตั้งใจ อีกทั้งยังหันมามองนางบ่อยครั้งด้วย
หลินซีเองก็มักจะยิ้มทักทายกลับไป
อีกทั้งในสนามฝึกซ้อมขณะนี้ยังมีอีกสองคนที่กำลังเหวี่ยงดาบและกระบี่อย่างบ้าคลั่ง
ฟึบ ฟับ ฟึบ
“ย๊าก…”
พว
