“เสี่ยวซี...”
หลินเฟิ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินซี ก่อนจะก้มหัวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
พี่สาวทั้งสองคนและศิษย์พี่คนอื่นๆ ก็มีสีหน้าตกใจอย่างมากที่คนระดับเจ้าเมืองอันดับหนึ่งของแคว้นหลานโค้งหัวขอโทษให้ลูกตัวเองเช่นนี้
ทว่าสีหน้าของหลินซียังคงเฉยเมย ดวงเนตรสีทองงดงามบาดจิตยังคงสงบนิ่ง สายตาของนางไร้ซึ่งอารมณ์ ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
“พ่อขอโทษสําหรับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด…” หลินเฟิ่งกล่าวขอโทษด้วยความจริงใจ เขารู้ตัวเองดีว่าเป็นพ่อที่แย่แค่ไหน…ที่ต้องให้ลูกสาวช่วยเหลือมากขนาดนี้
หลินเฟิ่งพยายามอย่างมากที่จะผสานรอยร้าวในครอบครัว ทว่าจะไปหาหลินซีกี่ครั้งกี่หนเพื่อทำการปรับความเข้าใจ สาวใช้คนสนิทอย่างหยู่เจี่ยมักจะบอกว่าหลินซีไม่ว่างบ้าง ป่วยอยู่บ้าง ที่หนักสุดคือไม่แม้แต่จะพูดคุยประโยคยาวๆกับตัวเขาเลย นี่คงเป็นผลมาจากการที่ตัวเขาปล่อยปะละเลยลูกสาวคนเล็กคนนี้มาโดยตลอดงั้นเหรอ…
หลินเฟิ่งไม่ได
