ว่าด้วยเรื่องการแสดงละคร ( ๑ )
หลังจากทำข้อตกลงกับหนานกงอวิ๋นมู่ด้วยข้อเสนอที่ค่อนข้างพอใจในผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ก็แยกกันกลับเข้างานเลี้ยงไป
หลินซีก็กลับไปหากลุ่มของหลินฮวาที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เสี่ยวซี…ไปไหนมาเหรอ เห็นออกไปกับพี่หรงหรงตั้งนาน” หลินฮวาเอ่ยถามขณะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
“ออกไปสูดอากาศข้างนอกมาเจ้าค่ะ…ท่านพี่ อยู่ข้างในท้องพระโรง น้องไม่ชอบสายตาที่มองมาเท่าไหร่นัก…” หลินซีก้มหน้าลงเล็กน้อยขณะกล่าว
หลินฮวาได้ยินเช่นนั้น ก็หันไปมองรอบๆ พลันเห็นสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังน้องคนเล็กของบ้าน ก็รีบเอาตัวมาบังหลินซีเอาไว้พร้อมกับจ้องเขม็งกวาดสายตาพิฆาตกลับไป ทําเอาคนรอบๆ ที่มองหลินซีด้วยสายตาแทะโลมต่างหันขวับไปทางอื่นทันที
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ไม่มีใครทำอะไรน้องได้หรอก” หลินฮวาพูดปลอบเบาๆ พร้อมกับทําตัวราวกับเป็นองค์รักษ์ของหลินซีอย่างไรอย่างนั้น
“เกินไปแล้ว…พี่รอง”
