แล้วจู่ๆ ความคิดบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัวของคำแก้ว
หล่อนเหลือบมองไปยังนาฬิกาเก่าๆ ที่แขวนไว้ข้างฝาผนังบ้าน เห็นว่าเป็นเวลาใกล้เที่ยงหล่อนจึงแวะมาหายายสีโบพร้อมด้วยอาหารในปิ่นโตเถาที่ถือติดมือมาด้วย
ในเวลาต่อมา
เมื่อคำแก้วเดินลัดเลาะผ่านดงกล้วยน้ำว้าเข้ามาจนถึงกระท่อมหลังน้อยของยายสีโบที่โอบล้อมเอาไว้ด้วยดงกล้วยสีเขียวขจี
“ทำอะไรอยู่จ๊ะยายสี… ”
คำแก้วเอ่ยทักทายสตรีร่างผอมแห้ง เรียกชื่อของหล่อนเพียงสั้นๆ ว่า ‘ยายสี’
ยายสีหรือสีโบสวมเสื้อผ้าสีขาวหม่น ผิวขาวซีดเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลา มองไวๆ คล้ายกับพื้นดินที่แตกระแหงจากความแห้งแล้ง เส้นผมบนหัวของหล่อนขาวโพลนราวเอาเส้นหมี่ขาวๆ ไปสุมกองรวมกันไว้บนหัวเพราะไม่ค่อยจะได้หวี
“เอ็งมาทำอะไรนังหนู… ”
หญิงชราวัยเก้าสิบปีตวัดสายตามองมายังผู้มาเยือน
“ก็เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้ว… หนูก็เลยเอาข้าวมาให้ยายจ้ะ… ”
คำแก้วกล่าว…
ในมือของหล่อนถื
