บุษบารัญจวน

สาบกุหลาบ ตอนที่ 2

"เฮ้ย! ค้นให้ทั่ว ดูสิว่ามันมีเงินซุกซ่อนไว้ตรงไหนบ้าง"

เสียงหัวหน้าโจรตะโกนบอกลูกน้องในขณะที่สายตาของมันกวาดมองความขาวภายนอกร่มผ้าของเธอไม่วางตา แม้จะอยู่ในความมืดทว่าแสงสะท้อนจากลูกตาคู่นั้นมันยังส่งความร้อนมาจนเธอต้องหนีบต้นขาเข้าหากันแน่นขึ้น และมันก็ทำดังที่ใจเธอคิด มือหยาบคว้าขมับที่ข้อเท้าก่อนจะออกแรงกระชากเข้าหาตัว เธอมัวแต่ตะลึงในสิ่งที่มันทำจนลืมที่จะส่งเสียงร้องให้ใครช่วย

กี่เพ้าตัวยาวถูกเลิกขึ้นสูงพร้อมกับมือสากคว้าหมับเข้าที่ดงดอกเหมยฮัวเบ่งบาน จมูกของมันซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอแม้จะมีผ้าขาวม้าปกปิดใบหน้าแต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความร้อนของลมหายใจเข้าออก

"ร่านเหมือนกันนี่มึง สงสัยผัวแก่จะไม่ค่อยเอา วันนี้กูจะเอาให้บานเลยมึง"

มันพูดเพราะดงดอกเหมยฮัวของเธออ้าออกให้มันแทรกนิ้วหยาบร้อนนั้นเข้าใส่ไม่บันยะบันยัง คำด่าว่าเสียดสีของมันไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดหรือโกรธเกรี้ยว เพราะแรงกระตุ้นทั้งจากด้านบนและด้านล่างทำให้เธอร้อน กว่าหนึ่งเดือนที่ไม่ได้มีอะไรสอดแทรกเข้าไป เมื่อมีอะไรที่ใหญ่กว่าและแข็งแรงกว่า ทำไมเธอต้องผลักไสด้วยเล่า ยิ่งได้กลิ่นรำข้าวที่เจืออยู่ทั่วเนื้อตัวของมันเธอยิ่งสั่นสะท้าน

ภาพความแข็งแกร่งของจับกังขึ้นข้าวผ่านเข้ามาในความคิด ช่วงขาดำมันแต่แน่นเป็นมัด ช่วงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อบ่งบอกถึงความแข็งแรง มันยิ่งเร่งเร้าให้เธอกดหัวมันแน่นให้คลุกเคล้าอยู่กับหน้าอกอวบใหญ่จนแทบจะทะลักออกมาข้างนอก

กระดุมจีนที่เธอบรรจงถักทอเรียงร้อยก่อนจะนำมาประดับไว้บนกี่เพ้าที่ตัดเย็บด้วยตัวเองถูกกระชากออกอย่างคนไม่รู้คุณค่าของความประณีตนั้น หากแต่เธอก็ไม่สนเพราะสิ่งที่เธอต้องการนั้นก็คือฝ่ามือหยาบใหญ่อย่างคนกรำงานหนักตรงเข้ามาบดขยี้และเคล้นคลึงอย่างรุนแรง

ในยามสาวรุ่นบทรักเร่าร้อนจากเฮียย้งทำให้สาวน้อยวัยแรกแย้มอย่างเธอหลงใหลผัวชายกลางคนจนโงหัวไม่ขึ้น เพราะความรุนแรงที่เฮียย้งมอบให้ทั้งกลางวันและกลางคืน หรืออาจมีช่วงเช้าพร้อมไก่ขัน

อะไรก็ตามที่เฮียย้งต้องการเธอก็พร้อมจะทำโดยไม่เกี่ยงงอน ไม่ว่าจะย้ายจากบนบกมาอยู่ในเรือหรือแม้ต้องทนเสียงด่าว่าที่เธอไม่สามารถมีลูกชายให้ได้ เธอก็ยอม แต่ที่ทนไม่ได้คือความห่างหายที่นานวันเธอกลับมีความต้องการในสิ่งนั้นมากขึ้นๆ ในขณะที่เฮียย้งมีแต่จะถดถอย และในแต่ละครั้งเธอก็ต้องนอนลืมตาค้างกลางอากาศเมื่อนกกระจอกไม่ทันจะกินน้ำ เฮียย้งก็ชิงหลับไปเสียก่อนทุกที แล้วเธอยังต้องทนให้เฮียไปหาเศษหาเลยตามซ่องเพราะความเชื่อที่ว่าแปลกกลิ่นจะทำให้นกกระจอกกลายเป็นนกเขาและขันได้นานขึ้น และตอนนี้เธอกำลังจะได้นกเขาตัวใหญ่เข้ามาขันอยู่ในตัว

"อุ๊ย!"

"หึหึ.. ท่าทางแบบนี้เสียวล่ะสิ เดี๋ยวก็จะมัน เชื่อเหอะกูจะเอาให้ลืมไอ้แก่ไปเลย"

ถ้อยคำหยาบโลนช่วยกระตุ้นความคิดให้กระเจิดกระเจิงเมื่อความคับแน่นกว่าที่เคยได้มาตลอดสิบหกปีสอดแทรกเข้ามา เร็วและรุนแรงจนเธอต้องยื้อโครงไม้ที่ต่อขึ้นเป็นประทุนคลุมแดดคลุมฝนแน่น เพราะไม่อย่างนั้นหัวคงจะกระแทกได้เจ็บกันบ้าง

เธออยากจะกรีดร้องให้กับความสาสมใจที่ได้ความใหญ่โตคับแน่นมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากให้เสียงกรีดร้องเรียกใครต่อใครให้เข้ามา ในเวลานี้ขอให้เธอให้สุขสมเต็มที่ ยิ่งน้ำหนักกดทับรัวเร็วเธอยิ่งขยับดอกเหมยฮัวให้ประชิดติดมากขึ้น

ความมืดสลัวที่เห็นได้เพียงรางเลือนกลับกลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้าเมื่อเหมยฮัวเบ่งบานเต็มที่เพราะแมลงตัวผู้จ้วงแทงไม่ยั้ง ทว่าแสงสว่างเจิดจ้านั้นยังไม่ทันจางหายเสียงเอะอะจากภายนอกก็ทำไอ้โจรปล้นสวาทกระชากเอาความใหญ่โตออกจากเธออย่างเร็ว

"อะ! อย่า! อย่า..."

"ผัวมึงมาแล้ว ให้มันเอามึงต่อล่ะกัน หึหึ.."

เธอไขว่คว้าร่างของมันเพราะแรงตอดรัดอย่างรุนแรงต้องการสิ่งมาเติมเต็ม แต่มันกลับกระโดดลงน้ำไปทางท้ายเรือปล่อยให้เธอลอยเคว้งทั้งที่กลิ่นคาวแข็งแกร่งนั้นยังคงคลุ้งไปทั่ว แต่เพราะเสียงผู้คนและแรงสะเทือนที่รู้ได้ว่ามีคนลงมาในเรือเธอจึงต้องรีบจัดแต่งเสื้อผ้าและทำเป็นนอนสลบไสลไม่รับรู้ราวกับโดนรมยา

"บัญชีของเตี่ยฉันทำเสร็จแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงหรอก และทีหลังอย่าเรียกฉันแบบนี้อีก แม่ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ"

เสียงหวานแต่ไม่สบอารมณ์ของเหมยกุ้ยทำลายภวังค์อันเพริศแพร้วของเธอ เหมยฮัวส่ายใบหน้าไปมา สงสารทั้งลูกและสงสารทั้งตัวเอง

เหมยกุ้ยเก่งทั้งงานบ้านงานเรือนตามที่เธออบรมสั่งสอนและทั้งยังพูดอ่านเขียนภาษาไทยได้เป็นอย่างดีแม้ไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนลูกคนอื่นเขาเพราะได้คุณนายเถ้าแก่โรงสีสอนสั่งเมื่อครั้งเป็นเด็กหญิง เหมยกุ้ยจึงไม่ต้องพูดไทยสำเนียงจีนอย่างเธอกับเฮียย้ง

อีกทั้งเหมยกุ้ยยังสามารถคิดราคาสินค้าและจัดทำบัญชีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่เหมยกุ้ยไม่ชอบชีวิตแบบนี้ ก็ใครล่ะจะชอบเธอเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน ทางใดที่จะผลักดันให้ลูกไปให้พ้นจากในเรือเธอจะทำ เพราะอยู่อย่างนี้ก็ไม่ต่างจากดวงไฟที่ลอยน้ำ ร้อนรนร้อนแรงแต่ออกไปไม่ได้เพราะกลัวว่าจะดับเสียก่อนถึงฝั่ง

"กุหลาบ... ฟังแม่นะ" น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยเรียกลูกสาวเพียงคนเดียว

เหมยกุ้ยหรือกุหลาบตามที่เธออยากให้แม่เรียกมีสีหน้าที่ดีขึ้นเพราะไม่อยากให้แม่เรียกเธอด้วยชื่อจีน เธออยากเป็นคนไทย อยากมีบ้านอยู่บนฝั่ง เหนืออื่นใดอยากไปให้พ้นจากจุดนี้

"ปีนี้กุหลาบอายุได้สิบหกปีแล้ว ถึงเวลามีเหย้าเรือนเสียที เตี่ยกับแม่จะหาผู้ชายดีๆ ให้กุหลาบได้แต่งงาน กุหลาบจะได้ไปใช้ชีวิตบนฝั่ง ดีมั้ยลูก"

"ฉันมีผัวได้แล้วหรือจ๊ะแม่" น้ำเสียงตื่นเต้นเริงร่าตามใบหน้าที่แย้มยิ้มงดงามไม่ต่างจากดวงจันทร์วันเพ็ญ แม้คืนนี้จะเป็นคืนเดือนมืดก็ตาม

"ใช่น่ะสิ แม่อยากให้กุหลาบมีความสุข" เหมยฮัวอ้าแขนโอบรัดร่างอวบอิ่มของลูกสาวที่ถลาเข้ามาหา