รถแล่นจอดเทียบหน้าบ้าน มัจจรีรีบตรงมายังรถ เมื่อเห็นบุตรสาวรีบโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง รุตต์ตรงมาหาหลานโอบไหล่ไว้ ก่อนพากันเดินขึ้นบ้าน ทุกคนพร้อมกันในห้องรับแขก สาวใช้นำน้ำกับขนมมาเสริฟ์ให้
“จะพักสักกี่วันล่ะลูก” มัจจรีเอ่ยถาม
“ต้องแล้วแต่พี่เจตค่ะแม่”
เจตนิพนธ์ยิ้มบาง ๆ “ผมว่าจะอยู่สักสามวันครับ”
“ดีเลย แม่อยากคุยกับหยาอยู่พอดี”
“ผมไปดูที่ดินกับหยามาแล้ว พรุ่งนี้จะพาหยาไปเที่ยวน่ะครับ สัญญาไว้แล้วด้วย”
มัจจรีมองบุตรสาว สีหน้าเครียดขึ้น มายาหลุบตามองพื้นไม่กล้าสบตาแม่ รุตต์ยิ้มกว้าง ถ้าหากหลานชายคบหากับมายาคงดี แต่ติดตรงที่ ครอบครัวน้องชาย ไม่ค่อยชอบมายากับมัจสักเท่าไหร่ เขาเองก็อ่อนใจ จะบังคับฝืนใจใครคงไม่ได้
“แล้วหยาทำงานเป็นไงบ้างเจต ฝีมือพอไปวัดไปวาได้หรือยัง”
“หยาทำงานดีมากครับ เข้าใจงานเร็ว อีกไม่นานคงนั่งตำแหน่งประธานได้สบายแล้วล่ะครับ”
“ลุงฝากด้วยนะเจต ลุงวางใจใครไม่ได้นอก
