“แกว่ายังไงนะ!” พินนรินทร์ลุกยืนตะโกนลั่น กำมือข้างตัวแน่น
มายาไม่สนใจ เบ้ปากแล้วเดินหนี ทว่าอีกคนกลับไม่ยินยอมสองเท้าก้าวติดตาม จนเจตนิพนธ์กระชากเรียวแขน รั้งให้กลับมา พินนรินทร์ตวัดสายตามองแววตาแข็งกร้าว ชายหนุ่มชะงัก
“จะทำอะไรพิน ที่นี่ที่ไหน พินไม่รู้หรือไง!”
“ก็มันปากดีมาว่าพินก่อนทำไม!”
“ถ้าลำบากใจนักก็ออกไปจากบ้านผมก็ได้ มายาคือลูกสาวของผม ถ้าคุณมีปัญหาก็ไม่ควรอยู่ที่นี่!”
พินนรินทร์นิ่ง เมื่อเห็นสายตาเจ้าของบ้านมองมาอย่างไม่พอใจ
“เราไปกันเถอะพี่เจต!” เธอหยิบกระเป๋าสะพาย แล้วรั้งให้คนรักก้าวตาม
“พี่จะไปส่งพินที่รีสอร์ทก็แล้วกัน”
เธอหยุดเท้า สะบัดข้อมือ จ้องมองเขาสีหน้าสงสัย
“นี่พี่เจต จะไม่ไปพักกับพินเหรอคะ!”
“พินไม่ได้บอกพี่ล่วงหน้า ไม่ถามพี่สักคำว่าสะดวกหรือเปล่า แล้วตอนนี้ยังจะเรียกร้องเอาอะไร พินกำลังเอาแต่ใจกับพี่ ซึ่งพินไม่สนใจใช่ไหมว่าพี่จะลำบากหรือเปล่า!”
คนฟังน้
