1
1121 คำ
หกสัปดาห์ก่อน
นิ้วมือที่กำลังควงปากกาแท่งยาวที่พกมาเพียงแท่งเดียวฆ่าเวลาเล่นอยู่เป็นนานสองนานหยุดลง เมื่อสายตามองเหม่อออกไปยังเมฆที่ลอยอยู่นอกอาคาร พร้อมความคิดเลื่อนลอยเรื่อยเปื่อยกับบางเรื่องราวที่ติดค้างอยู่ในใจ ขณะรอคอยกลุ่มลูกค้าคนสำคัญที่ทางบริษัทกำชับกำชาว่าต้องปิดการขายให้ได้ภายในวันนี้
อัญญาคิดแล้วอดเผลอสบถออกมาเบา ๆ เงินก่อตั้งบริษัทก็ของเธอทั้งนั้น แต่ดันถูกเพื่อนรุมหัวกันจิกใช้เพียงเพราะเธอเก่งกว่า เมื่อต้องรอคอยนาน ๆ แบบที่ไม่รู้เลยว่ากลุ่มผู้นัดหมายจะมาถึงเมื่อไร ก็เริ่มมีอารมณ์นิด ๆ อารมณ์ที่ว่าย่อมหมายถึงอารมณ์ด้านลบนั่นเอง
อัญญาเป็นหนึ่งในทีม Digital Agency ของ AAPBS ที่เป็นหนึ่งในกลุ่มธุรกิจที่ดูแลเรื่องการตลาดให้ลูกค้าแนวร้านอาหาร ผับ รีสอร์ต โรงแรมขนาดกลางไปจนถึงโรงแรมขนาดใหญ่ และงานที่อัญญาทำอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับสาขาวิชาที่เธอเรียนมาเลย จะว่าเธอแหกคอกก็ได้ แต่การได้เรียนในคณะที่ไม่ได้ชอบมากมายเท่าไรนัก เรียนเพราะที่บ้านบอกว่ามันเหมาะสม มันดีก็จริง แต่มันบั่นทอนชีวิตที่หลงเหลืออยู่ของเธอนี่นา
อัญญานึกถึงตัวเองแล้วแอบเซ็ง พาลให้นึกไปถึงพี่สาวพี่ชายฝาแฝดของตัวเองไม่ได้
อันนา กับ อันดา สองคนนั้นทำไมถึงได้อิสระในการใช้ชีวิต แล้วทำไมเธอถึงไม่ได้รับอิสระนั่น
อันนามีแกลอรีแสดงงานศิลป์ฝีมือเหมือนของเด็กเตรียมอนุบาล
อันดาได้เปิดโรงพยาบาลศัลยกรรมกลางเมืองที่รายได้เทียบเคียงกับมหาเศรษฐีไปแล้ว เรียกว่าน้อง ๆ เจ้าสัวซอลอีพีไปแล้วด้วย อันดารักงานของตัวเอง นั่นก็ดีหรอกที่โตมาก็ดันชอบอาชีพแพทย์แบบพ่อไปเลย
ส่วนเธอ อัญญามีอะไรดี ๆ บ้าง ไม่มีอะไร เป็นยัยน้องเล็กสุดของบ้าน ที่ใคร ๆ ชอบมองว่าเธอยังไม่โตเท่าไร อยากทำอะไรเองก็ไม่ได้ เงินที่เอามาก่อตั้งบริษัทก็โยกไปโยกมา หลบสายตาของแม่และบรรดาลุง ๆ แทบตาย ถึงจะได้ในสิ่งที่เธออยากทำ
ทำไมถึงไม่มาสักที
อัญญาเลิกคิดเรื่องของตัวเอง ขยับปากพึมพำด้วยความเบื่อหน่ายว่าทำไมผู้ว่าจ้างถึงไม่รักษาเวลาเอาเสียเลย หญิงสาวดึงโทรศัพท์เครื่องปราดเปรียวเพรียวกระชับแบบเดียวกับรูปร่างของตัวเอง ขึ้นเปิดหน้าจอดูโพสต์ต่าง ๆ ในโซเชียลมีเดีย ที่ใคร ๆ ต่างก็นิยมใช้กันในตอนนี้
โพสต์ของ ‘อันนา’ พี่สาวของเธอเด้งผ่านฟีดไป อัญญาคลิกดูที่รูปแล้วไม่ลืมกดแสดงความรู้สึกแบบกวนประสาทและคอมเมนต์ปั่นที่ใต้โพสต์ ไม่ถึงครึ่งนาทีดี ถูกคอมเมนต์จิกกัดตอบกลับมาจากอันนา อัญญายิ้มปนขำ มือที่ทำท่าจะเลื่อนปัดจอลง ชะงักค้างไว้แบบนั้น เพราะต้องเช็กก่อนทุกครั้งว่า ‘ใครคนนั้น’ เข้ามาแสดงความรู้สึกกับโพสต์ของอันนาหรือเปล่า
PNTP ชื่อโพร์ไฟล์ที่ไม่เคยเปลี่ยน ตั้งค่าส่วนตัวไม่ให้ส่องเสียด้วย
อัญญาร้องครางด้วยความหมั่นไส้ มั่นหน้าอีกแล้ว ใครเขาอยากส่องกัน เดี๋ยวแวบไปหาอันนาที่บ้าน เธอค่อยเอาเครื่องของอันนาที่ใช้ไอดีอันนาส่องเอาก็ได้ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย
“เหยื่อมายังคะ”
ข้อความจากกลุ่มสนทนาเด้งขึ้นที่จอขัดตาเธอ
พวกนี้คือเพื่อนสมัยเด็กมาก ๆ ตั้งแต่อนุบาล ที่หลงเหลือคบหากันอยู่ไม่กี่คน ในนั้นมีเธอรวมอยู่ด้วย ทั้งหมดร่วมลงทุนก่อร่างสร้างบริษัทนี้ขึ้นมา ซึ่งเป็นเงินของเธอแทบทั้งหมด แต่ได้คอนเน็คชันของพวกนั้นแทบทั้งนั้น อันที่จริงเธอก็ไม่ต่างจากเจ้าของหรอก และเป็นทุกอย่างในคนคนเดียว เป็นเจ้าของบริษัท เป็นลูกน้อง เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย เป็นฝ่ายการเงินบัญชี เป็นแม่บ้าน เป็นผู้ช่วยฝ่ายต่าง ๆ เป็นการตลาด เป็นฝ่ายขาย เป็นฝ่ายกฎหมาย
ทุกตำแหน่งนั่นรวมอยู่ในคนคนเดียวกันทั้งหมด เพราะทั้งบริษัทมีพนักงานอยู่แค่นี้ สี่ห้าคน หนึ่งในนั้นคือเธอเองที่เป็นตัวตั้งตัวตีก่อตั้งมันขึ้นมา
อิ๋ม ปอน เบงกอล แล้วก็ปลาสวายคือสมาชิกในบริษัท
“ยังเลย” อัญญาพิมพ์ตอบกลับอย่างเซ็ง ๆ
“อย่าให้พลาดนะเว๊ยรอบนี้”
“โอเค” อัญญาส่งเป็นสติ๊กเกอร์ตอบกลับเพื่อนไป
พอดีกับที่สายตามองเห็นอะไรบางอย่าง หญิงสาวรีบคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลง เมื่อบางอย่างที่เห็นครู่นี้ กำลังเคลื่อนไหวที่ด้านนอกของประตูห้อง ห้องที่เธอนั่งรอลูกค้าอยู่ ไม่นานประตูบานขุ่นถูกผลักเข้ามา พร้อมชายหนุ่มหน้าตาดี ขาว ตี๋ สะอาดตาส่งยิ้มทักทายมาให้เธอ
“รอนานไหมครับ” เขาทักเธอก่อน
“นานสิคุณ นี่เรานัดกันบ่ายโมงนะ ไม่ใช่บ่ายโมงห้าสิบ รอตั้งห้าสิบนาที คิดว่าคนอื่นเขาไม่มีการมีงานทำต่อหรือไง”
อัญญาอยากตอบไปแบบนั้นแทบแย่ แต่ที่ทำได้ เธอทำได้แค่ยิ้ม แล้วบอกออกไปอย่างสุภาพว่า “นานอยู่เหมือนกันนะคะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รอได้ วันนี้เทคิวให้ทีมของผู้บริหารทั้งหมดเลย ให้รอถึงเที่ยงคืนมะรืนนี้ก็ยังได้เลยนะคะ”
เฟคชะมัด นี่ถ้าอันนากับอันดา พี่สาวพี่ชายฝาแฝดของเธอมาเห็นเธอตอนนี้ จะต้องล้อเธอจนหลานบวชแน่ ๆ
ชายหนุ่มหน้าตี๋ร้อง ‘อุ๊ย’ ออกมาคำเดียว เลียนแบบพิธีกรข่าวคนดัง แล้วปั้นหน้ายิ้มแหย ๆ ส่งกลับมาให้เธอ คงรู้แหละว่าถูกแขวะเข้าให้แล้ว
“ ‘โทษทีนะครับน้อง พอดีทางผู้บริหารติดประชุมด่วนมาก ๆ เลยอาจจะเรตนิดหน่อย”
อัญญาฝืนยิ้มแบบไม่เต็มใจนักให้คนพูด คิดอยู่ในหัวว่าแบบนี้ไม่นิดไม่หน่อยแล้ว และเธอรอมาเกือบหนึ่งชั่วโมง แบบนี้ยังจะบอกว่านิดหน่อยอยู่อีกหรือ
“บอสสองครับทางนี้เลยครับ น้องเขามารอนาน...”
คนพูดยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ร่างสูงใหญ่ของเหยื่อที่เพื่อน ๆ ในทีม ใช้เรียกลูกค้าเดินผ่านประตูห้องเข้ามาพอดี
- ผู้เขียน
