“แกเล่นแรงไปปะวะเบสท์ มันไม่ใช่ของเค้าสักหน่อย” บอสมันโมโหฉันแต่มันทำอะไรไม่ได้ เพราะความผิดมันติดตัว ฉันไม่อยากจะคุยกับมันแล้ว ทำไมต้องมานั่งทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ ฉันอยากอยู่อย่างสงบบ้าง
มันพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวาน ตื่นมาตอนเช้ามันก็ยังพูดไม่เลิก บอสอ้วกและบ้วนปากไปไม่รู้กี่รอบ
ในขณะที่มันอ้วกแตก ฉันก็นั่งกิน ดูหนัง ฟังเพลง ปล่อยให้มันขยะแขยงไปจนตาย มันจะได้จำ! ฉันเองก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันตอนที่คิดภาพว่ามันไปทำอะไรกับคนอื่น
“มันไม่ใช่ของเค้าจริงๆ นะ” มันเดินตามฉันในมหาลัยแล้วพูดอยู่ได้ ฉันปรามมันด้วยสายตาดุๆ
“แล้วมันของหมาที่ไหนอ่ะบอส ของคู่ขาแกหรือไง เปลี่ยนเป็นผู้ชายแล้ว?”
“ก็ไปกินเหล้ากับไอ้พีท แล้วมันพาผู้หญิงมานอนห้องเรา”
“อ๋อ เพื่อนกันก็ไซส์เดียวกันงี้” ฉันเชื่อคำพูดมันตายแหละ มันเห็นฉันโง่หรือไงวะ บอสถอนหายใจเซ็งที่ฉันไม่ฟังมัน “แล้วไง ถ้าอยากพิสูจน์เค้าต้องไปขอให้พีทถอดกา
