ผมนั่งรอคุณหมอหน้าห้องไอซียูอย่างร้อนรน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้วตอนนี้ ยังไงก็ถึงมือหมอเเล้วไอ้ซอลต้องไม่เป็นอะไรเเน่!... เพราะถ้าเป็นเเบบนั้นผมคงอยู่ไม่ได้..
"มึงมั่นใจเหรอวะวาว่าที่มึงทำมันจะไม่เป็นอะไร"ไอ้คินเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ ในหัวของผมนึกย้อนไปถึงตอนที่นางพยาบาลบนรถพูดขึ้น...
'นี่คุณทำอะไรกับเขาหรือเปล่า.. ทำไมอาการเขาถึงทรุดเเบบนี้'
'ผม..เอ่อ ผมซีพีอาร์คนเดียวครับ...'
'ทำไมถึงทำเเบบนี้ล่ะคะ รู้มั๊ยมันอันตรายเเค่ไหน! ดูเหมือนว่าตอนนี้อาการเขาจะไม่ดีขึ้นเลย..'
'เเต่ว่าผม.. ผมเรียนทฤษฎีเเล้วนะครับ'
'เเต่ถ้าคุณทำมันคนเดียวไม่ได้ ต้องมีคนคอยเปลี่ยน เพราะฉะนั้นฉันอยากให้คุณรอพบคุณหมอจะดีกว่า'
'เเต่ว่าผม..'
'ฉันรู้ค่ะว่าคุณอยากจะช่วยเขา.. คุณเป็นนักศึกษาเเพทย์ฉันเข้าใจ..เเต่ถ้าคุณพลาดขึ้นมาคุณก็รู้นะคะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น'
ผมได้เเต่นั่งขบฟันเเน่นมันก็ถูกอย่างที่คุณพยาบาลเ
