ร้ายรัก จอมบงการ NC25+

ชุดขัดใจนาย NC++

“โอ๊ย แล้วจะใส่ชุดไหนไปเนี่ย อีตาบ้าเอ้ย แค่เป็นเลขาจะมาให้แต่งหน้าทำผมเป็นหน้าเป็นตา แล้วอะไรล่ะที่เป็นหน้าเป็นตา เฮ้อ”

ทางด้านมิเชลตอนนี้เธอกำลังเลือกชุดที่จะใส่ไปทำงานพรุ่งนี้อยู่ เพราะคำพูดของมอแกนแท้ๆทำให้เธอต้องมานั่งคิดหนักอยู่แบบนี้

“เออใช่ โทรหาพิ้งดีกว่า”

พอคิดได้อย่างนั้น มิเชลก็กดโทรออกหามาดิแกนทันที เพราะคิดว่าน้องสาวน่าจะรู้รสนิยมของพี่ชายแน่นอน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

“อ๊ะ!! อ๊ะ!! ฟระ..แฟรงก์ อื้อออ ที่รัก อ๊ะ อ๊า ทะ...โทรศัพท์ อ๊า เสียง...อื้อออ โทรศัพท์พิ้ง อ๊า!!”

“ฮึ่ม!! ค่อยโทรกลับนะที่รัก ไม่นานผมก็เสร็จแล้ว อู้ว พิ้ง อื้อ พิ้ง อ๊า ผะ...ผม รัก คุณ อ๊าาาา”

เสียงครางกระเส่าของมาดิแกนเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินสายเรียกเข้า แต่แฟรงก์กลับไม่ได้สนใจเพราะเขากำลังจะส่งเธอไปเยือนสวรรค์และเขาก็จะตามเธอไปติดๆอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าแล้ว ก่อนที่มาดิแกนจะตัดใจยกตัวขึ้นกดจูบไปบนปากหยักของแฟนหนุ่มพร้อมกับโอบกอดรอบต้นคอหนาเพื่อหาหลักยึด แฟรงก์เร่งกระแทกสวนแก่นกายเข้าออกในร่องสาวรัวเร็วก่อนที่จะกระตุกเกร็งปลดปล่อยใส่ร่องรักสาวออกมาพร้อมกัน

“อื้อออ คนบ้า ไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน ทำไมถึงไม่ให้พิ้งหยุดพักบ้างเลย เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ”

“ก็ผมคิดถึงคุณ คิดถึงทุกอย่าง นี่...นี่...แล้วก็นี่ด้วย”

แฟรงก์เอ่ยขึ้นพร้อมกับกดจูบไปยังแก้มเนียน หน้าอกเต่งตึง และตบท้ายด้วยกลางกายสาวที่เต็มไปด้วยน้ำรักข้นขาวของเขาเองก่อนจะใช้ปลายลิ้นเลียทำความสะอาดจนร่างเล็กถึงกับครางสั่นออกมาอีกรอบ

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

แต่ก่อนที่จะได้เริ่มบทรักบทใหม่ โทรศัพท์ของมาดิแกนก็กรีดร้องขึ้นมาอีกหน แฟรงก์ค่อยๆยกตัวขึ้นแล้วเอื้อมไปหยิบเอามาส่งให้คนรัก มาดิแกนรับมาก่อนจะมองดูชื่อของคนโทรเข้ามา

“อ่า ว่าไงมิเชล โทรมาซะดึกเลย เออๆ ฉันยินดีด้วยนะเรื่องงาน”

มาดิแกนเอ่ยออกมาพร้อมกับไม่ลืมเอ่ยยินดีกับเพื่อนของเธอที่เธออุตส่าแนะนำให้ไปสมัครเพราะเห็นว่ามิเชลทำงานดีพี่ชายของเธอต้องชอบแน่นอน

“ขอบใจนะ และฉันก็ต้องขอบใจเธอด้วยที่แนะนำงานดีๆให้ แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องอยากถามน่ะ เอ่อคือว่า...พี่ชายของเธอชอบให้เลขาแต่งตัวหรือทำตัวแบบไหนเหรอ”

มาดิแกนถึงกับขมวดคิ้วมุ่นกับคำถามของเพื่อนสาว เพราะปกติแล้วพี่ชายของเธอไม่สนใจเรื่องการแต่งตัวหรืออะไรประมานนั้นหรอกสนใจก็แต่เรื่องงาน

“เรื่องนั้นเหรอ พี่ไวท์...ไม่เคยสนใจนะ แต่ถ้าจะให้บอกลักษณะการแต่งตัวของเลขาแต่ละคนของพี่ชายฉันละก็ สวย เซ็กซี่ อกโต สะโพกเด้ง ส้นสูงไม่ต่ำกว่าสี่นิ้ว ก็จะประมานนี้แหละ”

“........................”

คำบอกเล่าของมาดิแกนทำเอามิเชลถึงกับอึ้งไปทันที เพราะนั่นมันไม่ดาราก็นางแบบแล้วไหมล่ะ แต่นี่เป็นแค่เลขาจำเป็นต้องแต่งองค์ทรงเครื่องขนาดนั้นไหม

“มิเชล...เฮ้ มิเชล ยังอยู่ใช่ไหม”

“อะ...เอ่อ ยะ...ยังอยู่ๆ ขอบใจมากนะพิ้ง งั้นมิเชลไม่กวนแล้ว ฝันดีนะ บาย”

เมื่อได้คำตอบมิเชลรีบเอ่ยขอบคุณแล้ววางสายไปทันที ส่วนมาดิแกนก็ทำท่างงๆแต่ได้ไม่นานเมื่อบทรักที่พึ่งเสร็จสมไปกำลังปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“โอ๊ย! ฉันคงโดนไล่ออกแน่นอนทีนี้ แล้วใครจะไปแต่งตัวขนาดนั้นได้ล่ะ นมเหรอ หึ ไข่ดาว สะโพก...ไม่มี ความสูง ร้อยหกสิบห้า โอ๊ย คิดยังไงอีตานั่นก็ไม่พอใจเลขาอย่างเราอยู่ดีโอ๊ย!! คิดผิดรึเปล่าวะเนี่ย”

มิเชลถึงกับหัวเสีย เมื่อเธอนั้นช่างตรงกันข้ามกับเลขาแบบที่มอแกนชอบลิบลับ ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งจากการทำงานและจากการเลือกชุดไปทำงานพรุ่งนี้

เช้าวันต่อมา

“มองอะไรกันนะ ไม่เคยเห็นกันรึไง”

เสียงมิเชลกระซิบเอ่ยขึ้นกับตนเองเพราะตั้งแต่ลงรถแล้วเดินเข้ามาในบริษัทพวกพนักงานต่างก็หันมามองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ทำเอาความมั่นใจก่อนเดินลงจากรถถึงกับติดลบทันที ขาเรียวรีบเดินตรงไปที่ลิฟต์ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อลิฟต์กำลังเลื่อนขึ้นไปชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นที่เธอทำงาน

“สวัสดีค่ะ”

“ช่วยไปชงกาแฟมาให้ผมหน่อย เอาแบบเข้มที่สุดนะแล้วเอารายงานเข้ามาให้ผมด้วย”

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งสำรวจตัวเองในกระจก อยู่ดีๆเจ้านายหนุ่มก็เดินผ่านมาพร้อมกับสั่งกาแฟและให้เอารายงานไปให้เขาโดยที่เขาไม่แม้แต่จะมองมายังเธอเลยสักนิด เลขาสาวรีบลุกขึ้นไปทำตามคำสั่งก่อนจะกลับมาพร้อมกับกาแฟที่เข้มที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมา

“ทำใจเย็นๆไว้มิเชล ทำงานๆ”

มิเชลเรียกสติตัวเองก่อนจะเคาะประตูแล้วขออนุญาตเดินเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายที่ตอนนี้นั่งทำหน้าตาเคร่งเครียดอยู่

“นี่กาแฟค่ะส่วนนี่รายงาน”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอาวางลงให้เขาอย่างเบามือที่สุด

“บอสมีอะไรจะสั่งอีกไหมคะ หรือต้องการอะไรเพิ่มอีกรึเปล่าคะ”

“ไม่มี”

เขาเอ่ยออกมาทั้งๆที่ไม่ยอมเงยหน้ามามองหน้าเธอเลยสักนิด ทำเอามิเชลถึงกับหัวร้อน เพราะอยากให้เขาดูชุดที่เธอใส่มาว่าเขาพอใจหรือไม่ถ้าเธอจะแต่งแบบนี้ เธอนั้นไม่อยากให้เขามาคอยดูถูกการแต่งตัวถึงแม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวกับการทำงานแต่มันเกี่ยวกับจิตวิทยาในการทำงานของเธอ โดยไม่รู้เลยว่าทันทีที่เธอเดินหมุนตัวหันหลังเพื่อเดินออกจากห้องทำงานของเขานั้น มอแกนที่ทำเป็นสนใจงานบนโต๊ะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองตามร่างเล็กที่แทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อวานที่เขาเห็น ร่างใหญ่ถอนหายใจออกมาทันทีที่เธอหายลับไปจากประตูห้องของเขาเรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นหรือไม่สนใจในการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงของเธอ เขาเห็นตั้งแต่เดินตามเข้ามาในบริษัทแล้ว ทีแรกเขาไม่รู้ว่าคนด้านหน้าคือใคร จนกระทั่งเธอหันมองซ้ายขวานั่นแหละมอแกนจึงรู้ว่าผู้หญิงสุดแสนเซ็กซี่ตรงหน้าคือเลขาที่เขาบอกว่าจืดชืดคนเมื่อวาน ทำเอาขายาวถึงกับหยุดชะงัก ก่อนที่ความรู้สึกโกรธเคืองจะก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หน้าที่ดูแน่นิ่งเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นหักงออย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะเดินกลับออกไปทางประตูที่พึ่งเดินเข้ามาเพื่อปรับอารมณ์ที่ดูจะบูดบึ้งตั้งแต่เช้าแบบนี้

“เฮ้อ เป็นอะไรวะ”

มอแกนเอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างเบื่อหน่าย ความรู้สึกที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เขาหงุดหงิดงุ่นง่านทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเลขาของเขาเอง เขานั่งทำงานยาวจนกระทั่งพักเที่ยงก็เดินผ่านหน้าโต๊ะของมิเชลไปโดยไม่พูดไม่จาหรือทักทายอะไรเลยสักนิด ทำเอาหญิงสาวที่ตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อเจ้านายหนุ่มนั้นแทบไม่เหลือเมื่อเขาดูท่าทางไม่พอใจ หรือไม่อยากที่จะทำงานร่วมกับเธอขนาดหน้าเธอเขายังไม่มองอย่างนี้ มิเชลเลยตัดสินใจได้ทันทีว่าตรงนี้คงไม่ใช่ที่ของเธอ นิ้วเรียวเริ่มพิมพ์ในเอกสารเปล่าทันที เธอตัดสินใจแล้วว่าการทำงานแล้วเธอรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจรวมทั้งดูท่าเจ้านายไม่ปลื้มอย่างนี้เธอคงจะทนร่วมทำงานกับเขาไม่ได้อีกแล้ว เมื่อพิมพ์เสร็จหญิงสาวก็เดินออกจากโต๊ะทำงานไปเพราะตอนนี้ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว เธอมีเพื่อนที่พึ่งเข้าทำงานมาพร้อมกันสามสี่คน เธอคงต้องไปเอ่ยลาทุกคนเสียหน่อย

“จริงเหรอ คิดดีๆก่อนดีไหม เราได้ยินมาว่าเจ้านายใจดีนะ แค่เป็นคนเงียบๆ พี่ๆที่แผนกพากันชื่นชมกันทั้งนั้น เราว่ามิเชลลองทนอีกนิดไหม เผื่อจะเข้าใจอะไรผิด”

ลิซ่า เพื่อนสาวที่เข้าทำงานพร้อมกันเอ่ยขึ้นตามที่ได้ยินมา และเธอก็ไม่อยากให้มิเชลลาออกเพราะมิเชลดูเป็นคนดีและน่ารัก

“ใช่ๆ พี่ที่แผนกเราก็บอกแบบนั้น บอสเป็นหนุ่มเนื้อหอม หล่อ รวย เพอร์เฟค นี่ถ้าเขาชอบเพศที่สามแบบเรานะ หึหึ เราเดินหน้าเต็มที่แน่”

วิลล์ เพื่อนชายที่เป็นเกย์คนเดียวในกลุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับทำตาแวววาว ทำเอาพวกผู้หญิงถึงกับมองอย่างหมั่นไส้ เพราะเสียดายที่วิลล์ไม่ได้ชอบผู้หญิง ทั้งๆที่เขานั้นหล่อเข้าขั้นดาราได้เลยแต่กลับชอบผู้ชายด้วยกันซะงั้น

“เฮ้อ ฉันตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะหางานใหม่ ขอบคุณมากๆนะที่เราได้เป็นเพื่อนกัน ยังไงก็ติดต่อกันได้ตลอดนะ หาอะไรกินกันด้วย ใกล้เวลาทำงานแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

มิเชลเอ่ยออกมาเพราะเธอคิดเรื่องนี้มาได้พักใหญ่ๆแล้วแต่ไม่นึกว่าจะตัดสินใจเร็วขนาดนี้

“ไปด้วยๆ เราต้องขึ้นไปหาผู้จัดการฝ่ายพอดี แล้วเจอกันนะทุกคน”

วิลล์เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกเดินคล้องแขนไปกับมิเชลทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีสายตาคมกรุ่นโกรธกำลังจ้องมองมาที่พวกเขา มอแกนที่พึ่งกับเข้ามาหลังจากทานข้าวเสร็จ อารมณ์ที่พึ่งกลับมาสงบกลับต้องพลุกพล่านขึ้นอีกครั้ง เมื่อเดินเข้ามาเห็นเลขาสาวเดินคล้องแขนไปกับผู้ชายในบริษัทอย่างไม่รู้จักอายสายตาคนอื่นแบบนั้น

“เชิญที่ห้องผมหน่อย”

เมื่อขึ้นมาถึงห้องทำงานแล้วเห็นว่าหญิงสาวนั่งทำหน้าตาแช่มชื่น เสียงเรียบนิ่งก็เอ่ยขึ้นแล้วเดินเข้าห้องทำงานไปทันที ทำเอามิเชลถึงกับงง เพราะตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เธอไม่รู้ไปทำอะไรให้เขาโกรธหนักหนา ก่อนจะหายใจเข้าออกลึกๆแล้วหยิบซองกระดาษที่เตรียมไว้เดินตามเขาเข้าห้องไป

“คุณคิดยังไงถึงเดินควงแขนผู้ชายในบริษัทขนาดนั้น ผมรู้นะว่ามันอาจเกินจะอดทน แต่ช่วยกลับไปทำที่บ้านจะได้ไหมเป็นถึงเลขาของประธานบริษัทกลับทำตัวแบบนั้นในที่ทำงาน ถ้าไม่เห็นแก่หน้าตัวเองก็เห็นแก่หน้าผมบ้าง”

พอเธอเดินเข้ามา มอแกนก็ไม่รีรอพ่นคำพูดออกมารัวเร็ว ทำเอาคนที่อุตส่าทำใจมาถึงกับหมดความอดทน

“ฉันขอลาออก! และก็ขอให้รู้เอาไว้ด้วยว่าการทำงานกับคุณเป็นประสบการณ์ที่แย่ที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยเจอใครที่งี่เง่ามากมายแบบคุณมาก่อน หวังว่าจะได้เลขาตามที่คุณต้องการ ลาก่อน”

มิเชลพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ก่อนจะเดินเอาซองในมือไปวานบนโต๊ะทำงานของเขาแล้วเดินกลับหลังหันเพื่อจะออกจากห้องของเขาแต่มือใหญ่กลับเอื้อมมาจับแขนเล็กเอาไว้แน่น

“จะไปไหน!! ผมเตือนแค่นี้ถึงกับขอลาออกเลยรึไง หึ หรือว่าจุดมุ่งหมายที่มาทำงานคืออย่างอื่น แล้วได้ตามที่หวังไว้เลยจะลาออกอย่างนั้นสิ”

มอแกนนึกไปถึงผู้ชายที่เธอควงแขนเดินขึ้นลิฟต์มาด้วยกันยิ่งทำให้มือใหญ่ออกแรงกอบกำแขนเล็กมากขึ้นไปอีกจนมิเชลเริ่มรู้สึกเจ็บ

“จะคิดยังไงก็ช่างคุณ แต่ฉันไม่ขอทำงานร่วมกับคนงี่เง่า บ้าอำนาจและ...อื้ออออ”

ปากที่กำลังเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นถูกปิดลงทันที เมื่อความอดทนของมอแกนหมดลง เรียวลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวเข้าไปในปากเล็กอย่างรวดเร็วและร้อนแรงจนมิเชลที่ตั้งตัวไม่ทันถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่มอแกนกำลังทำกับเธอ จูบที่เต็มไปด้วยการลงโทษค่อยๆลดความร้อนแรงลงเมื่อเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานจนร่างเล็กที่ถูกกระทำถึงกับเคลิ้มตาม เมื่อปากหยักชั่งนุ่มหยุ่นและอวบอิ่มจนเธออดเคลิ้มตามไม่ได้ มือใหญ่ยกขึ้นจับไหล่เล็กค่อยๆดันจนเธอแนบชิดติดผนังก่อนจะแนบร่างใหญ่เข้ามาแนบสัมผัส เมื่อความแข็งขึงบดเบียดมิเชลถึงกับตื่นตะลึง ก่อนที่สติจะค่อยๆกลับมา

“อื้อๆๆๆๆๆๆ”

ปากเล็กเริ่มมีเสียงประท้วงพร้อมกับพยายามยกแขนที่โดนกดล็อกเอาไว้ขึ้นเพื่อผลักดันเขาออกไป แต่แรงอันน้อยนิดหรือจะสู้พละกำลังชายชาตรีแบบเขาได้ มอแกนเฝ้าตักตวงจูบซับจนพอใจก่อนจะค่อยๆเลื่อนปากลงมาโลมเลียตามซอกคอขาว ทุกๆที่ที่มันลากผ่านล้วนแล้วแต่ฝากฝังรอยรักเอาไว้จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงเนินเนื้อสาวที่วันนี้ดูอวบอิ่มเป็นพิเศษ

“ทีหลังห้ามใส่ชุดแบบนี้มาทำงานอีก...เข้าใจไหม”

เขากระซิบบอกชิดเนินอกสวย ก่อนจะยกนิ้วขึ้นเกี่ยวชุดสายเดี่ยวที่เธอใส่อยู่ลงเผยให้เห็นยอดปทุมถันสีชมพูแข็งขึงชูชันล่อตาล่อใจจนเขาอดใจไม่ไหวอ้าปากดูดกินอย่างกระหายหิวจนร่างเล็กถึงกับสั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเสียวซ่านแล่นไหลผ่านไปทั้งกายสาวเมื่อลิ้นร้อนรัวเล่นดูดกินอย่างช่ำชอง มิเชลยกมืออันสั่นเทาขึ้นกอบกำผมของเจ้านายหนุ่มแน่น สมองสั่งให้ดึงมันออกจากการลุกล้ำแต่ร่างกายกลับไม่ทำตามกดให้เขาได้ดูดกินอย่างเต็มที่

“อ๊า คะ...คุณ อื้ออออ อ๊ะ อ๊า”

เสียงครางใสดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาเริ่มสลับข้างไปมาอย่างไม่ยอมให้มันได้น้อยใจ ก่อนจะเลื่อนมือใหญ่ที่ลูบไล้กายสาวเล่นลงไปด้านล่าง ชุดสั้นรัดตรึงที่เขาสุดแสนจะขัดใจถูกเลื่อนขึ้นมากองรวมกันอยู่ตรงเอวคอดก่อนที่แพนตี้ตัวจิ๋วที่เธอใส่อยู่จะถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี