เลขาท่านประธาน
1681 คำ
“เฮ้อ!”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อย เมื่อมอแกนพึ่งประชุมเสร็จหลังจากประชุมลากยาวกันมาจนบ่ายแก่ๆ กว่าจะได้ผลสรุปที่ตรงกันออกมา เขาไม่มีเลขาคอยช่วยจดจำและทำรายงานทำให้เขาต้องนั่งฟังและจำด้วยตัวเขาเองทุกอย่าง เมื่อการไล่เลขาออกเมื่อวานนั้นมันเป็นการกระทำที่กระชั้นชิดจนเกินกว่าที่จะหาใครมาแทนได้ เขาเลยจำเป็นต้องทำเองทุกอย่างไปก่อน
“เป็นอะไรคะ ทำไมทำเสียงเหนื่อยล้ามากมายขนาดนั้น”
“อ่าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
เสียงมาดิแกนดังขึ้น ทำเอาตาที่พึ่งปิดลงค่อยๆเปิดขึ้นมาใหม่ เมื่อน้องสาวที่นานทีปีหนจะแวะมาหาเขาถึงที่ทำงานอย่างนี้นั้นกำลังนั่งมองมาอย่างสงสัย
“มาได้สักพักแล้วค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยเหรอคะ พี่ไวท์ถึงดูท่าทางเหนื่อยขนาดนี้”
“อืม พอดีพี่พึ่งไล่เลขาออกไปน่ะ ว่าแต่เรามีเรื่องอะไรถึงมาหาพี่ถึงบริษัท อย่าบอกนะว่าคิดถึงเพราะพี่ไม่เชื่อ”
มอแกนเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน ทำเอาคำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกมาของมาดิแกนถึงกับกลืนหายกลับเข้าไปทันที เพราะพี่ชายรู้จักเธอดีเสียยิ่งกว่าเธอรู้จักตัวเองเสียอีก
“รู้ทันตลอด พิ้งก็แค่อยากรู้...คือว่าน้องของแฟนพิ้ง...เอ่อ แฟรงก์น่ะค่ะ เธอหายตัวไป และตอนนี้พวกพี่ๆของเธอก็ร้อนใจพากันตามหา และพวกเขาก็คิดว่าเป็นพี่แบล็กพาตัวเธอไป พิ้งอยากรู้ว่าพี่ไวท์พอรู้ไหมคะว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับพี่แบล็กรึเปล่า”
“เฮ้อ!!!”
พอฟังที่น้องสาวพูดจบมอแกนถึงกับถอนหายใจยาวออกมาทันที เพราะแค่เรื่องของเขาเองก็แทบจะหาทางออกไม่ได้อยู่แล้ว นี่ยังต้องมาสะสางเรื่องของพี่ชายอีก เขาแทบอยากจะหายตัวไปสักพัก
“ถ้าเป็นแบล็ก ก็บอกให้พวกเขาหายห่วงเพราะผู้หญิงคนนั้นจะไม่เป็นอันตรายเด็ดขาด แต่ถ้าไม่ใช่ อันนี้พี่ก็รับรองไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะลองเช็คให้”
มอแกนหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกหาปลายสาย แต่กลับไม่มีการตอบรับใดๆ ก่อนที่เขาจะกดโทรออกอีกครั้ง
‘สวัสดีค่ะ’
“ผมไวท์นะ ตอนนี้แบล็กอยู่ที่นั่นรึเปล่า”
‘เจ้านายพึ่งออกไปเมื่อสักครู่ใหญ่ๆค่ะ และดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับเข้ามาตอนไหน เพราะไม่ได้แจ้งเอาไว้ค่ะ’
“ขอบใจมาก ถ้ากลับมาบอกให้โทรหาฉันด่วน”
เมื่อพูดจบมอแกนก็วางสายไป ก่อนจะมองมาที่น้องสาวที่นั่งรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ตอนนี้แบล็กไม่อยู่ออฟฟิต และไม่รู้จะกลับมาตอนไหน มือถือก็ติดต่อไม่ได้ พี่ว่าไปบอกให้พวกแฟนของเธอใจเย็นๆก่อนดีกว่ามันอาจไม่มีอะไรก็ได้”
“แล้วถ้ามันมีล่ะคะ นั่นน้องสาวของเขานะคะพี่ไวท์ พี่ไวท์ลองคิดดูสิคะถ้านั่นเป็นพิ้ง แล้วถ้า...”
มาดิแกนรีบหาเหตุผมออกมา เพราะเธอไม่อยากให้ใครมามองพี่ชายเธอไม่ดีแถมยังเป็นคนที่เธอรักอีก เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ส่วนมอแกนที่ไม่อยากจะคิดตามรีบเอ่ยขึ้นก่อนที่น้องสาวจะพูดจบ
“โอเคๆ พี่ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ให้ได้แค่ที่อยู่ที่ทำงานนะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปหาเอา เอานี่ ได้แล้วก็ออกไปพี่อยากพักสมอง”
มอแกนยื่นกระดาษที่อยู่ในมือให้น้องสาว มาดิแกนรีบรับมาพร้อมกับกดจูบแก้วสากอย่างให้รางวัลก่อนจะเอ่ยลาทันทีที่ได้ข้อมูลมา ทำเอามอแกนที่มองตามจนลับตาได้แต่ถอนหายใจ เขาคงช่วยพี่ชายได้แค่นี้ ส่วนเรื่องอื่นก็คงต้องให้มอเฟียสแก้ปัญหาเอาเอง เพราะแค่นี้เขาก็สายตัวแทบขาดอยู่แล้ว
“แล้วเรื่องเลขาพิ้งจะจัดการให้นะคะ รับรองถูกใจแน่นอน”
เสียงของมาดิแกนดังขึ้นอีกรอบ ทำเอามอแกนถึงกับสะดุ้งตกใจเพราะไม่นึกว่าน้องสาวตัวดีจะย้อนกลับเข้ามาอีก พร้อมกับทิ้งท้ายไว้แบบนั้นแล้วจากไปอีกรอบ
“เฮ้อ ยัยพิ้งนะยัยพิ้ง”
เสียงเหนื่อยหน่ายเอ่ยขึ้นก่อนจะปิดตาลงอีกรอบและหวังว่าครั้งนี้เขาจะได้พักผ่อนจริงๆ
หลายวันต่อมา
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาสัมภาษณ์งาน ตำแหน่งเลขาท่านประธานค่ะ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าประชาสัมพันธ์สาวสวย
“รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะโทรแจ้งไปที่ฝ่ายบุคคล เชิญรอตรงนั้นค่ะ”
เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรออกเพื่อแจ้งทางฝ่ายบุคคล
“พนักงานที่นี่มารยาทแย่กันทุกคนรึเปล่านะ”
มิเชล เอ่ยขึ้นพลางเดินไปนั่งรอตามที่พนักงานต้อนรับบอก เธอพึ่งกลับมาจากออสเตรเลีย หลังจากย้ายไปอยู่กับมารดาและสามีใหม่ที่โน่นจนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อนเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับทั้งสองจนเสียชีวิต ทำให้หญิงสาวตัดสินใจบินกลับมาอยู่บ้านเกิดของมารดาที่ฝรั่งเศส หญิงสาวนั่งรอแค่ไม่นานก็มีคนมาเชิญเธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อสัมภาษณ์กับท่านประธานโดยตรงหลังจากที่ก่อนหน้านี้เธอได้คุยกับทางฝ่ายบุคคลเรียบร้อยแล้ว
“เชิญเข้าไปด้านในค่ะ ถ้าเสร็จแล้วเดินออกมาได้เลยนะคะ ดิฉันจะรออยู่หน้าห้อง ขอให้โชคดีค่ะ”
หญิงสาวคนที่มาส่งเธอหน้าห้องที่ดูท่าน่าจะเป็นห้องของว่าที่เจ้านายเธอนั้นบอกขึ้นก่อนี่มิเชลจะเดินเข้าไปในห้องทำงานตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ พอดีดิฉันมาสัมภาษณ์งาน...”
“ผมรู้แล้ว เชิญนั่ง”
เสียงที่เอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบนั้นดูท่าจะไม่ค่อยเป็นมิตรหรือต้อนรับเธอเลยสักนิด ทำเอามิเชลแทบอยากเดินหันหลังกลับถ้าไม่ติดว่าอยากได้งานที่นี่แล้วละก็ หญิงสาวกลั้นใจเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายของเธอถ้าเธอผ่านการสัมภาษณ์กับเขา มอแกนที่นั่งหันหลังอยู่ค่อยๆหมุนเก้าอี้กลับมา หน้าตาบ่งบอกว่าไม่ค่อยต้อนรับอย่างชัดเจน ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดขึ้นเมื่อจำได้ว่าเคยเห็นคนตรงหน้าในรูปกับน้องสาวของเขา
“อยากพูดอะไรก็พูดมาเลย ผมรอฟังอยู่”
มอแกนเปิดประเด็นการสัมภาษณ์ขึ้นมาทันที ทำเอามิเชลถึงกับไปไม่เป็น เพราะสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นมันไม่ใช่คำถามหรือการสัมภาษณ์ทั่วไปแบบที่เธอเคยผ่านมา ก่อนที่เธอจะตั้งสติแล้วเอ่ยขึ้น
“ฉัน มิเชล เบอร์เนอร์ เคยทำงานเป็นเลขาอยู่บริษัทเนเวลของออสเตรเลียเกือบห้าปีก่อนจะตัดสินใจลาออกเพราะต้องการย้ายกลับมาอยู่ที่....”
“พอแล้ว ผมไม่อยากทราบเหตุผลอื่นนอกจากเรื่องงาน คุณแน่ใจแค่ไหนว่าจะทำงานเป็นเลขาของบริษัทผมได้ ถึงเป็นคนที่น้องสาวผมแนะนำมาผมก็ไม่สนหรอกนะ ผมต้องการคนมาทำงาน ไม่ใช่นั่งเล่นไปวันๆ”
และก็เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวยังพูดไม่จบแต่เขาก็พูดขัดขึ้นมาก่อน ความอดทนที่มีอยู่จำกัดของมิเชลถึงกับแทบระเบิด นี่เขากำลังดูถูกเธออยู่ใช่ไหม หรือว่าเพราะเธอใช้เส้นสายในการเข้ามาทำงานเขาถึงพูดขนาดนี้กับเธอ ถึงแม้ว่ามันจะจริงแต่ความสามารถบวกกับจบระดับเกียรตินิยมแบบเธอหางานที่อื่นได้สบายมากแต่มาดิแกนแนะนำเธอมาเธอจึงตัดสินใจลองมาสัมภาษณ์ดู และอีกเหตุผลคือบริษัทของครอบครัวเพื่อนเธอค่อนข้างใหญ่และเป็นที่ต้องการของหลายๆคนที่อยากมาร่วมงานด้วยเธอเลยตัดสินใจมา
“ถึงฉันจะมาจากการแนะนำ แต่ฉันก็มาด้วยความมั่นใจในความรู้ความสามารถของตัวเองค่ะ ถ้าคุณให้โอกาสรับรองคุณจะไม่ผิดหวังแน่นอน หรือถ้าไม่อย่างนั้นในระยะเวลาการทดลองงานคุณสามารถประเมินฉันได้เท่าที่คุณต้องการ”
มิเชลพูดขึ้นอย่างมั่นใจพร้อมกับจ้องมองไปยังคนตรงหน้าอย่างยืนยันในสิ่งที่เธอพูดออกมา มอแกนจ้องมองหญิงสาวอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแล้วให้เธอออกไปเพราะเขาขอจบการสัมภาษณ์ไว้เท่านี้ ทำเอามิเชลถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ได้เดินออกมาจากห้องอันแสนกดดัน ถึงเธอจะได้หรือไม่ได้งานที่นี่เธอก็ไม่คิดเสียใจ เพราะได้ก็ดีไม่ได้ก็ดีเพราะจะได้ไม่ต้องมาเจอเจ้านายที่ยียวนและกดดันแบบมอแกนด้วย
ส่วนทางด้านมอแกนยังคงมองตรงไปที่ประตูห้องที่มิเชลพึ่งเดินออกไปอย่างใช้ความคิด เขาไม่อยากรับคนที่พึ่งเดินออกไปเพื่อมาเป็นปัญหาที่จะตามมา เพราะหลายต่อหลายคนที่เข้ามาทำงานแบบเธอมักจะไม่เอาไหนทั้งนั้น แต่ติดอยู่ตรงลักษณะท่าทางของเธอนั้นดูไม่ใช่เล่นๆเขาเลยต้องคิดหนัก เพราะไม่อยากรับมาแล้วต้องมาไล่ออกอีกหลังจากเขาไล่เลขาออกมาหลายคนติดต่อกันแล้ว
- ผู้เขียน
