ในซอยแห่งนี้ มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคงไม่สนใจหล่อน ท่าทางเงียบของหล่อน ชวนให้เขาสงสัย หรือหล่อนมีอะไรอยู่ในใจ เหมือนไม่ยอมบอกไม่ยอมพูด ท่าทางอึกอักอะไรกัน แค่ส่งเสื้อมาให้เขา แล้วเขาก็จะกลับ
เขาไม่อยากอยู่นานนักหรอก มีเวลาจะเอาไปทำอย่างอื่นดีกว่าสายตาของมัจตรัสจึงมองหล่อนด้วยแววตารำคาญมากกว่า ที่เห็นว่า เหมือนหล่อนกลัวเขา
จนเขาต้องเอ่ยออกมา ที่เห็นหล่อนนิ่งเงียบอยู่ ท่าทางมีพิรุธหรือเปล่า แต่เปล่าเลย หล่อนยืนนิ่งเงียบสงบ เขาไม่แน่ใจ จึงต้องถามอย่างที่เห็น
“มีอะไรล่ะ เอาเสื้อของผมคืนมาสิ ผมจะได้กลับ”
เดือนมาลย์สะดุ้ง เมื่อเขาพูดถึงเสื้อที่หล่อนถือมาด้วย หล่อนจะทำยังไงดี เอาคืนให้เขาเสร็จ คงเสร็จเรื่อง เขาคงไม่รู้หรอกว่า เสื้อของเขาน่ะ ที่หล่อนเก็บเอาไว้ ตอนนี้ มันใส่ไม่ได้แล้ว ตกสีเลอะไปหมด
ถ้าใส่คงอายคนน่าดู ทำได้อย่างเดียวในตอนนี้ คือ ผ้าขี้ริ้วเมื่อเขาหันมาพูดกับห
